28/2/07

REFLEXIÓNS SOBOR DA CASA DE ASTERIÓN

Todo está muchas veces, catorce veces, pero dos cosas hay en el mundo que parecen estar una sola vez: arriba, el intrincado sol; abajo, Asterión.
Quizá yo he creado las estrellas y el sol y la enorme casa, pero ya no me acuerdo.
(J.L. BORGES)
.
Alí onde as verbas non abondan para nomear xeografías, hai unha habitación con catorce portas. Cada unha delas conduce a cadansúa habitación. E asemade, cada unha desas habitacións ten catorce portas, e novamente cada unha desas catorce portas levaríanos a cadansúa habitación con outras catorce portas.
E así sucesivamente ata o infinito. E no infinito todas as portas -as catorce portas, as infinitas catorce portas- conducirían a unha mesma habitación.
En realidade, a habitación que nos servía de punto de partida non é tal: é só unha das habitacións as que conduce cadansúa porta; portas que se percorremos en sentido inverso lévannos a habitacións nas que esa porta era só unha das catorce posibles.
Ao verdadeiro punto de arranque só se chega cando o noso camiño de retorno tende tamén ao infinito. E ese punto de arranque é unha sóa habitación, xigantesca -¿infinita?-, con catorce portas, por unha das que vimos precisamente de chegar no noso camiño de retorno.
E esa habitación é a mesma que a atopada cando o noso camiñar, no outro sentido da marcha, tamén tendía ao infinito.
O camiño sería así infinito nos dous sentidos: a meta é o punto de arranque son a mesma habitación.
Nun dos sentidos da marcha, en cada habitación que cruzamos deixamos atrás catorce portas, tendo entrado por unha delas, e temos enfronte unha soa. Non hai opcións. Abrimos esa porta e damos a unha nova habitación, descubrindo que esa porta era unha de entre catorce.
No sentido oposto da marcha si hai opcións: camiñamos cara a unha parede onde se abren catorce portas, e escollemos unha delas. Cada unha desas portas leva a outra habitación na que voltamos a ter enfronte catorce novas portas. Con todo, tales opcións resultan fugaces e ilusorias: ¿haberá que insistir que cando o camiño tende ao infinito todas as infinitas catorce portas levan a unha mesma habitación?
De feito, ilusoria tamén e a opción dun ou doutro sentido da marcha. Agotaremos as habitacións e agotaremos os camiños, e cando todos achégense ao infinito, a habitación á que os nosos pes chegen será a mesma.

NOSTALXIA

estráñote
como o mar estraña
aos barcos que devora

24/2/07

ESMORGA

tráfego nocturno de látigos
desesperanza que se autoestafa
con vasos e vasos e música
e sede
para fuxir rúas abaixo
almas adentro
e ollos afora
do cotián crime de amencer
tan sós

NOITE NO ADRIÁTICO

Acougo de prata
deitado no sal.
A noite esvara morna
por estribor.

MISTERIO

Todo é luz, unha luz moi branca. E neve. Moreas de neve por todas partes, mesmo pendurando das polas das árbores. Silencio. Non se sinte nada, absolutamente nada. O universo enteiro tornou mudo. Mudo e frío.
A fraga é mesta, mais entra luz dabondo e a neve faina reverberar. É por eso que as pálpebras de Vlad Carbonaru van só entreabertas mentres camiña paseniñamente, machada no ombreiro, por entre as árbores. A neve caída non deixou rastro da corredoira que os veciños da vila empregan para ir e vir coa leña da fraga. Aínda así, el ten feito este camiño milleiros de veces. Camiña de memoria sen dubidar nin unha soa vez.
Comeza a nevar de novo. Pequenas folerpas caen por entre as ramas no chan, e tamén no sombreiro de Vlad. Primeiro unhas poucas, aquí e acolá. Pronto, un silandeiro enxamio delas, blancas e leves, coma os pecados dun neno.
É entón cando, uns metros máis adiante, nun pequeno claro da fraga, Vlad detense de súpeto, e cáelle a machada ao chan. Ten percorrido este lugar desde ben cativo. Ten atopado nela de todo: algún lobo famento descarriado, osos, bandidos, tres cabalos brancos fuxidos da granxa dos Dimitrescu, soldados nazis desertando da guerra, ánimas en pena, un libro de coiro escrito por un anxo. Moitas sorpresas tíñalle deparado a fraga ao vello Vlad Carbonaru. Por eso, cada vez que entraba nela, entraba listo para atoparse con calquera cousa. Mesmo así, non estaba preparado para a sorpresa que o fai deter de súpeto naquel claro, boca aberta de abraio, machada caída aos seus pes.
Enfrente del, xusto no medio do claro, un fermoso e enorme piano de cola negro fica silandeiro mentres as folerpas de neve aloumíñano docemente.

LÓSTREGO EN VERSO LIBRE

azul terrible
no teu pano de seda
que treme de futuro
baixo a choiva de abril

20/2/07

MOSTAR (19-8-2002)

O sol cae terrible sobre a vila, pero eu estou sentado á agradable sombra dunhas fermosas árbores, e a carón dunha fonte engalanada con teteiras árabes. A música da auga correndo axuda a lle dar ao lugar unha atmósfera de limpa tranquilidade. Bebo unha limonada caseira agardando por un prato de cordeiro ao estilo de Mostar: carne pouco feita con queixo salado por enriba.
A cidade antiga, pendurada das dúas beiras do río: labirinto de calexas empinadas e pequenas tendas. O peso turco é un ingrediente decisivo no ambiente deste lugar, especialmente no barrio musulmán: tendas, restaurantes, pequenas e acolledoras mezquitas de pedra escura, minaretes voceadores.
Gústame esta vila, malia as feridas que a guerra deixou. Edificios acribillados a tiros. Mazás enteiras en ruinas. Odio agochado que doadamente se confesa ante o foráneo; lembro aquí a charla có vello coidador dos baños da estación de autobuses. Impresiona ver á xente entrando e saíndo, asomada ás fiestras, tendendo roupa... nun edificio cheo de buratos de morteiro, mesmo no tellado. Achegándose a Mostar tamén atopamos pegadas da guerra en forma de casas de labor queimadas, tiroteadas ou abandoadas. Algunhas teñen novas construccións ao se carón.
Xente amable e acolledora, disposta deseguido a charlar. Mulleres, como ven sendo habitual nesta viaxe balcánica, de beleza deslumbrante.

FUTURO COMO ONTE, FUTURO COMO NUNCA

Ou se cadra
erguen as bandeiras
e doutra volta
remata a tregua
e estoupa a guerra
e toda a noite
queiman azucre
nas trincheiras de sal.

18/2/07

LOLITA

O teu sorriso,
qué derroche de caramelos,
qué desbordamento de adolescencia,
cántos anaquiños de margaridas
en pirotecnia
a salpicárenme,
a facérenme
sentir un pouco Lewis Carroll
fitando nos teus ollos
castaños
coas pálpebras pintadas de mar en vacacións.
Primavera inconsciente dos invernos que derrete,
cachorriña de muller,
peiteas e despeiteas -agora coleta,
agora non-
o teu facho de morangos,
melena menstrual,
vértigo de quásar afiado de horizontes
e abeirado de urxencias.
E en derredor de tal bandeira
estrágase o universo,
suicídase a noite
-¡apocalipse! ¡apocalipse!-
e demite o Paraíso
irrevocablemente.

PEREGRINO GRIS DE CORAZÓN AZUL

O vento é frío,
como era onte,
mais xa non o sinto.
O sal évos doce
as veces. Espido
e certeiro: o norte
pendura de min.
Teño morto e resucitado tantas veces
que xa case non lembro quen era cando nacín.

Boxeo feroz:
puños lacerados
contra o solpor.
Ardentía e cancro,
rulas cegas, dor
e morte de trapo
noutro novo abril.
Teño morto e resucitado tantas veces
que xa case non lembro quen era cando nacín.

Dixestión de bágoas
con pan de farelo,
sorriso de gárgola
e rexurdimento.
Semen para a mandrágora
noutro enforcamento.
Desta volta sí.
Teño morto e resucitado tantas veces
que xa case non lembro quen era cando nacín.

VERSOS PARA J.R.T. (IN MEMORIAM)

Voaches sen ás,
durmiches sen sono,
marchaches tan só,
marchaches con todo;
deixáchenos noite
e faiscas nos ollos.
Deixáchenos noite,
pechaches fiestras,
marchaches cós pétalos
-non foi primavera-,
prendiches silencios,
calaches trompetas.
Deixáchenos sós
baixo as estrelas.

PROFECÍA

rabuña o ceo no ventre da fraga doce moedas para mercar sete camiños e logo viñeron as chuvias porque todo remata sendo praia e mar espido e dis que haberá lume no faiado e cinsa nos ollos da muller que agardaba no peirao por un pano branco onde as nubes tórnanse en lembranza bébeda de aritméticas e xexún de coiro cando Xenebra apura o Grial mais tamén cordóns para os zapatos do trinque que o desexo berrou no embigo cando ela namorou ao espello

17/2/07

UNHA IMAXE E UNHA MÚSICA

Un só xinete no horizonte, onde a chaira bica un ceo enfeluxado de grises. Os derradeiros restos do sol son devorados polo sangrante oeste, e as trebas dunha noite fatal precipítanse no mundo desde un profético leste.
Escóitanse os primeiros compases do terceiro movemento da Quinta Sinfonía de Beethoven.
E o xinete segue a se achegar...

VERSOS PARA UN BLUES

Pregúntalle ao diaño
por qué non podo durmir.

Vai e pregúntalle ao diaño
por qué non podo durmir.

As miñas mans ulen a el e a whiskey,
os meus beizos aínda saben a ti.

ROMA

Eu serei
Nerón
e ti
a miña Roma.
E no lume que te prenda
cantareite
e amareite
transfigurada.

14/2/07

BELGRADO (22-8-2002)

Beograd. Unha menos cuarto do mediodía. Estou sentado nunha mesiña da terraza do café que hai no extremo do Kalemegden. Ante min, o río Seva desemboca paseniñamente no Danubio. Ríos corpulentos, de paso maxestuoso. Camiñando cara aquí lembrei os versos de Pessoa, coa voz de Ricardo Reis, para Lidia. Eu tamén querería ser agora unha crianza adulta, sen máis paixóns nin máis desexos que moverme como estes ríos.
As tentativas de atopar bus ou tren para Timisoara non deron o resultado apetecido. É un chisco surrealista que, a uns douscentos kilómetros desa cidade romanesa, só teña un tren desde aquí (non desde ningunha outra cidade serbia) e nin un só bus. Aínda máis: o único tren sae as seis menos dez do serán e chega a Timisoara ás once e vinte da noite. Atopar hotel a esas horas pode ser de tolos. Collín billete cara a Bucarest, para chegar alí ás oito da mañá. Coche cama: 2.700 dinars (uns 45 euros).
Voltarei a dar un paseo polas rúas de Belgrado, agora que xa me oriento mellor tras da paseata de onte con Milena Karisic. Polo de agora, rematarei a miña estupenda limonada deixando repusar os meus ollos no paseniño ritmo do Seva e do Danubio.

TRAS DOS ESPELLOS (o comenzo dunha historia)

Chámome Séan Finnegan. A miña vida foi longa e vizosa: amei e odiei, devecín e sacieime. As miñas lembranzas marchan, esvaran cara ao inferno, quizais para gardar sitio alí para este pecador. Pouco importa tal perda: todo foi vivido; abondou con eso. Tamén esvaran as pingas de auga polo bafo dos cristais da ventá. Afora, frío e diluvio, outro inverno sen misericordia neste recuncho fronte ao mar. A primeira vez que vin o mar pareceume inconcibible. Lúa chea no ceo e café no lume. Cinco homes armados descansan e falan baixo as estrelas. Radu Iliescu relata outra vez o seu encontro có mar: cada volta algo varía na súa historia, sempre rescata algunha novidade da súa memoria para modificar unha e outra vez o seu relato, salvándoo dese xeito do tedio. A primeira vez que vin o mar pareceume inconcibible. Agora sinto inconcibible a súa falta. Algunhas cousas non variaban : foi no porto de Constanta, no Mar Negro, e foi un día de agosto de calor cruel. Para un rapazolo de catorce anos coma min aquel cheiro a salitre era o perfume da liberdade. Coñecín a ese romanés con puños de ferro, ollos limpos e alma de lume abordo do Greenland, o clipper no que traballei cáseque tres anos desde que deixara Maracaibo. Aquel cheiro a salitre era o perfume da liberdade, aínda que só fose porque non ulía como as ovellas do meu pai. Deixei a miña aldea nas montañas na procura de algo mellor do que tiña, e abofé que o atopei. Traballei duro, eso si; deixei a pel en mil barcos percorrendo lugares que nin sabía que existían. Lúa chea no ceo e café quente que se reparte entre cinco homes armados. Radu segue a falar baixo as estrelas, e todos escoitamos. Ao noso carón descansan os cabalos e a recua de negros que levamos á feira de Natchez. Paso a man polo cristal e borro o bafo do cristal. O frío fire a miña pel mentres enxergo, entre o diluvio, as olas rompendo na praia. Radu segue a pintarnos, có seu inglés inzado de romanés, alemán e Deus sabe qué máis, cómo foi que deixou a súa aldea transilvana e chegou ao mar. O lume reflíctese no seu rostro curtido e nos seus ollos verdes, e todos escoitamos. Nin Bob nin Tedd nin o xove Jimmy saben do mar. Eu si: tres anos no Greenland ensináronme dabondo. No Greenland, Deus chamábase Homer Stone, o noso capitán, e a súa palabra era lei para todos. Cruzabamos o atlántico con calquera mercadoría, legal ou non, e traballábamos arreo en calquera choio que se nos indicara: cargar azucre, descargar tabaco, fregar a cuberta, defender a tiros a nave, descargar azucre, cargar tabaco. Homer Stone sempre foi xusto con todos; duro coma un croio e espilido coma un diaño, mais xusto coa súa xente. Foron bos tempos aqueles. Na praia, os homes da aldea dirixen aos bois que tiran das barcas de pesca: póñenas a salvo das olas, a cada volta máis bravas. Deixo a fiestra e volto a sentarme na pequena mesa deste meu cuarto. Saboreo outra copiña de viño de Porto. Fai ben contra a friaxe. Negreiros, clippers, baleeiros... Teño viaxado en cáseque calquera cousa flotante desde aquel lonxano día en Constanta, xa vai para trinta anos. Agora non está no seu amado mar. De cando en cando Radu deixa por un tempo o mar, como quen deixa unha amante esixente de máis. Proba sorte noutra cousa, pouca sorte as máis das veces, e acaba voltando a se enrolar. Agora é unha desas veces lonxe do mar: tropezamos en Savannah, mentres nos arrastrabamos de taberna en taberna, cun fulano que Radu coñecera tempo atrás noutro barco. Bebemos alcohol, falamos dos degoiros da vida e pagamos amores mercenarios. El presentounos a Tedd, e Tedd propúxonos unírmonos a eles. Eran tipos duros a cabalo e o choio era atrapar escravos fuxidos. Cobrábanse boas recompensas, ou vendíanse ben nas feiras, e os cartos repartíanse por igual. Precisaban de dous o tres homes máis porque ás veces non daban abondo para atrapar as súas presas e ter conta da recua de negros coa que cruzaban o vello sur. Había que pór o cabalo e as armas un mesmo. Facíanse cartos rápidamente. Todo semellaba doado. Aceptamos. ¿Se boto en falla a miña terra? A primeira noite que durmín abordo dun barco soñei coa miña aldea e coa miña xente. Nunca máis volvín a soñar tal.Non sabería que facer se tivese que voltar alá. Aquel xa non é o meu mundo. Aínda así, de cando en vez, eu era quen de detectar en Radu unha morriña xamais confesada. Aquel xa non é o meu mundo, aínda que as lembranzas sigan a ser moitas. ¿Conteivos algunha vez a historia do espello e do morto? Si, Séan, sei que a ti si... ¿Queredes oíla agora? Pronto subirá a patroa a anunciar o xantar. Seremos só o cura do cuarto do fondo e eu. Pouca clientela estes días na fonda. Arrimo a botella de Porto á beira da mesa e saco dun caixón os papeis. Papeis garabateados de vellas historias, farrapos arrincados da miña moribunda memoria. Tamén algunhas historias escoitadas de Radu. Foi no inverno antes de que eu cumplira seis anos, nunha aldea non lonxe da nosa. Morrera un irmán do me avó, o vello Ioan, e alá marchamos meus pais, meu irmán maior e servidor. Un velorio en Ardeal évos todo un acontecemento, meus amigos; alá non se andan con leiras. Tras do pasamento e funeral, unha boa mesa: chourizos, touciño afumado, papas de millo, polo ao forno e, para beber, augardente a esgalla. Se un era quen de se fixar na luz especial que asomaba aos ollos do vello Radu contando historias daquel mundo tan lonxano, podía detectar esa morriña que el nunca confesaría.

CANÍBALES NO CUARTO DE BAÑO

Moi ben, moi ben. Poida que teñades razón e esto non sexa máis que un soño. Crédeme se vos digo que nada desexaría máis que espertar e atopar que todo non foi outra cousa que un pesadelo. Ogallá. O certo é que non todo nesta historia acaba de ter moito sentido se o paras a pensar pero, ¿serve a lóxica para delimitar o soño da vixilia? E aquí me tendes: ben acochadiño na cama, quedo e silandeiro, tremendo de medo e pregando para que eses caníbales non me atopen e me maten. E desde aquí tento lembrar como encomezou todo e como foi que as cousas chegaron a este punto.
Non é doado atopar un comezo. Non son quen de lembrar ter vivido neste piso sen a ameazante compaña dos caníbales do cuarto de baño, pero tampouco estou certo de que estiveran xa aí cando meus pais o mercaron. Non tería moito sentido, ¿non si? E non estaban eles tan só: estaba tamén o descoñecido ocupante do cuarto dos meus país; ninguén sabía quén era, mais todos coincidían en que era moito máis perigoso e ameazante que os mesmos caníbales. Probablemente polo absoluto misterio que o arrodeaba. Tampouco son quen de lembrar a data de chegada deste misterioso personaxe -se é que a houbo-, pero a súa estancia obrigaba ós meus pais a durmir no cuarto dos invitados.
Ningunha desas dúas habitacións abríuse nunca así que, non sei como se amañaban, nin os caníbales nin o personaxe misterioso, para facer a súa vida sen sairen nunca daqueles pequenos espacios. Pero estaban alí, sempre estaban alí. No caso dos caníbales a súa presencia facíase moito máis evidente: desde calquera recuncho do piso podíase escoitar o abafante latexo dos seus tambores, rítmico e obsesivo, enchendoo todo, impoñéndose mesmo á radio e á televisión e deixando escorregar polas nosas peles lenturentos calafríos. E se pasabades polo corredor que vai da cociña á porta do salón, xusto no medio atopabaríadesvos a porta do cuarto de baño, cun cristal ondulado e traslúcido, e poderíades intuir as siluetas dos cinco caníbales, o seu cheiro a bravío e a selva escura e remota, e tamén escoitar as súas inintelixibles conversas, ora marmuñantes, ora a berros iracundos e desafiantes.
A presencia do misterioso hóspede da habitación dos meus pais éravos, pola contra, ben discreta. Máis que discreta: indetectable; nada, absolutamente nada -nin ruídos, nin olores, nin tan sequera misteriosas vibracións- podía facer saber nin intuir que naquela habitación sempre pechada vivía alguén. Con todo, sabíase positivamente que así era. ¿Por qué? Non podería respostarvos. E era meirande aínda o misterio sobre a personalidade deste personaxe. Nin sequera sabiamos se era home ou muller. Pero sí que tiñamos a inexplicable certeza de que, como xa vos dixen, quen queira que fose, era máis perigoso cos mesmos caníbales.
Así as cousas, a nosa vida na casa tiña pouco en común coa que a maioría das familias poderían chamar normal. O permanentemente ocupado cuarto de baño obrigábanos a procurar os aseos públicos para as nosas necesidades máis habituais -tamén de noite, que era cando máis latoso resultaba todo-. Para duchas e outras hixienes máis completas tiñamos que nos valer das instalacións da piscina municipal, trescentos metros rúa abaixo. Agora que reparo nelo doume de conta do extraño que resulta non ter un cuarto de baño propio: sempre peregrinando dun a outro sen coñecer nunca a auténtica e radical intimidade dun cuarto de baño que podas considerar verdadeiramente teu.
Nunca trouxen amigos a casa. Sempre quedaba con eles na rúa ou nas súas casas, e tamén íbamos moitas veces ós extensos solares baleiros que tiñamos tres rúas máis alá para xogarmos ó fútbol. A calquera sitio agás a miña casa. Dábame medo. E tamén algo de vergoña que os rapaces soubesen dos estraños intrusos que tiñamos vivindo con nós.
Tampouco os meus pais tiñan moitas visitas. Sómentes viñan, de cando en vez, algúns amigos ou familiares moi íntimos que xa sabían do asunto da habitación e o baño ocupados. Ningún deles quería ser un maleducado e non dicían nada, pero podíaselles ver que non lles resultaba doado vir ata alí. Viñan por educación e pola amizade, non polo prazer da visita en sí. Xa me entendedes. E por moi íntimos que foran máis dunha vez algún marchou á carreira cando o balbordo de oubeos e tambores remataba por lles esganifar os nervos. Non se lles podía culpar: aínda nós mesmos, vivindo naquelas condicións tantos anos, pasabamos ben medo en máis dunha ocasión. Na nosa propia casa.
Nunha ocasión un técnico viu ver a nosa lavadora, que levaba uns días perdendo auga e apagándose soa, e escoitou os ruídos que viñan desde o corredor. Deixou caer a ferramenta e ergeuse dun só brinco, pálido coma o mármore. "¿Qué carallo foi eso?". Miña nai non soubo qué lle dicir. "Xente que temos no cuarto de baño", cáseque marmuñou poñéndose vermella coma unha cereixa. O home achegouse ata a porta armado cunha impoñente chave inglesa e mesmo chegou a pegar o seu rostro ó cristal. Non sabemos qué foi o que viu pero, de súpeto, deu un berro terrible e recuou ata a parede tremendo coma unha folla verde. Alí mesmo caeu sentado, coa súa man aferrando aínda a chave inglesa, sen que dera en reaccionar ata que se lle achegou miña nai. Tiña os ollos perdidos non sei ónde e chocábanlle os dentes. Tentou erguerse mais non puido. E liscou coma un neno, cáseque a catro patas ata a porta balbucindo non sei qué. Nin tan siquera volveu polas ferramentas: viñeron por elas outros compañeiros seus, que remataron o choio da lavadora e marcharon sen dicir nin mú. Conto esta historia porque foi a única ocasión na que escoitamos rir ós caníbales. Unhas gargalladas afiadas e escuras que ecoaron no silencio do piso có pobre daquel home paralizado de auténtico terror.
Nunca nada semellante pasou có outro intruso. Nin unha soa vez escoitamos o máis lene marmuño ou ruidiño: era talmente coma se o cuarto estivese baleiro. Mais non era así e sabiámolo todos, como sabiamos que o que alí se acochaba era moito peor cós estrondosos inquilinos do cuarto de baño.
Alguén poderá pensar que era unha parvada seguir vivindo nun piso naquelas condicións. A verdade é que non sabería dicir por qué non tiñamos marchado dalí. Esta cuestión é das que me fan pensar se todo esto non será un maldito pesadelo: nos soños non impera a lóxica nin a normalidade. Mais ás veces tampouco abundan na vida real. Por iso non podo estar certo de se estou a vivir algo real ou non. Pero teño medo, moito medo.
Todo precipitouse desde hoxe pola mañá, cando o silandeiro hóspede do cuarto dos meus pais abriu a porta e saiu. Tampouco desta volta houbo nada que anunciase o acontecimento. Miña nai e máis eu estabamos na cociña: ela encomenzando xa algúns preparativos para o xantar, eu lacazaneando un pouco, o almorzo a medio comer, cos pasatempos do xornal do día anterior. Entón escoitámolo. Ábrese unha porta no fondo do corredor e os dous sabemos, nese mesmo intre, que é a do seu cuarto. Supoño que debín pasar algo de medo pero o certo é que non deu tempo a moito: asomaba xa pola porta da cociña un rapaz loiro e menudiño duns trintaepoucos anos. Presentouse mais non facía falta tal. Tras dun segundo de sorpresa recoñecimolo sen dúbidas. Xa sabiamos quén era o perigoso personaxe.
A historia -ben que o sinto- tórnase aquí algo confusa. Sei que recoñecimos ó tal rapaz pero agora non podería dicirvos quén era con exactitude, aínda que sí que a súa peligrosidade confirmárase dabondo. Tratábase dunha das persoas máis buscadas pola policía, non lembro moi ben por qué, dunha sorte de psicópata ou asasino terrible. O seu rostro e nome asociáronseme instantáneamente a borrosas imaxes televisivas en branco e negro con multitudes correndo, moitas luces de policía e de ambulancia e ton de traxedia na voz do locutor.
Máis abraiante aínda foi o que aconteceu de seguida. O rapaz dirixiuse amigablemente a nós e todo temor desapareceu. Así, de súpeto. Díxonos que el nunca fora culpable dos crimes dos que o acusaran, que tiña sido sometido a unha caza peor cá dunha besta e que xa cansara de se agochar naquela habitación; que decidira dar a cara e demostrar por fin perante todos a súa inocencia. E miña nai e máis eu -e máis tarde tamén meu pai- soubemos, con toda certeza e sen máis probas que as súas verbas, que dixera a verdade. Así de doadamente esvaírase aquel convencimento anterior do terrible perigo agochado tras daquela porta.
Por suposto que me decato das lagoas e contradiccións do que veño de contarvos. ¿Cómo podiamos ter esa certeza da sinceridade dun presunto asasino que traía tolas ás policías de medio mundo? ¿E cómo puido manterse oculto tanto tempo nun lugar tan simple? ¿E de qué pensaba valerse para enxugar a súa maltreita imaxe? ¿Só da súa palabra coma con nós? ¿E por qué todos esos baleiros no meu recordo se todo esto foi hoxe pola mañá? Estas e outras preguntas non fan se non incrementar o surrealismo de toda esta historia, o sinsentido dunha longa sucesión de feitos que nin eu mesmo podo entender e que foron desembocando na miña anguriante situación agora mesmo: metido na miña cama e cuberto ate as orellas, tremendo coma un bimbio e cun pánico atroz atragaoado na gorxa.
Como vos viña contando, o verdadeiro pesadelo desencadenouse hoxe, o día no que por fin coñecemos ó estraño ocupante do cuarto dos meus pais. E eso que despois de coñecelo todo foi ledicia na casa: tiñamos gañado un amigo e tal foi o trato que desde un comezo lle demos. Comeu con nós e, ben pronto, fixo moi boas migas comigo. Tiña unha voz doce e profunda e, cos seus ollos azuis e tristeira mirada, invocou en min a imaxe dun elfo dos libros de Tolkien. Contaba historias moi fermosas e divertidas: historias de pistoleiros do vello oeste, dun home moi santo a quen un anxo lle pediu o sacrifizo do seu único fillo, e dun desditado ser -medio home e medio touro- que vivía nun labirinto. Pregunteille polos sitios que percorrera na súa fuxida pero respostoume con evasivas e tentando cambear de conversación, sempre con exquisita afabilidade e sen perder o seu engaiolante ton de voz que, por veces, semellaba soar con certas inflexions estranxeiras. O certo e que non lembro ter chegado a saber de ónde era no pouco tempo que quedou connosco.
Esa noite meus pais invitaron a un matrimonio amigo a tomar un café e presentaronlles ó recén chegado -é un dicir porque levaba xa tempo na casa-. Os primeiros recelos ó saberen quen era, ben pronto tornaron en sorrisos, confianza e animada charla; tal era a abraiante facilidade que el tiña para facerse querer. Non pensara nesto ata agora pero, se cadra, a tal virtude poderíalle ser de moita utilidade se realmente fora o despiadado criminal que... pero non, non; imposible que con aquela voz, aqueles ollos,... en calqueira caso, non tivemos tempo de sabelo. Todo sucedeu moi deprisa. Meus pais, os dous invitados e o rapaz loiro sentaron, ó redor da mesiña có café, no sofá e nos dous sillóns, colocados para a ocasión una carón do outro, xusto enfronte do sofá. Detrás dos sillóns, no chan e a carón do televisor, algo alleo a conversa dos adultos sentei eu.
Sonou coma se fose un pequeno estalido, coma a renxedura dunha delgada táboa que quebra. Ou dunha porta moito tempo pechada que se abre por vez primeira. Quedei paralizado de medo, do terror máis absoluto que teña sentido na miña vida. Cáseque quedei sen sentido: recordo algo confusamente escoitar os berros dos caníbales no corredor e o estoupido da porta do salón ó abrirena violentamente. Non os vin entrar porque, pola miña situación, a porta quedaba ás miñas costas e detrás dos sillóns, que tamén impedían que eles me poideran ver. Xa vos digo que cáseque perdín o sentido: fiquei alí atenazado, coma nun trance, cos aterrados berros da xente do salón, o ruidos de louza escachándose e os feros oubeos dos salvaxes inzando o ar. Cando acordei un pouco só se escoitaba a televisión e ós caníbales conversando a voces na súa ignota língua. Rían e berraban, e por veces empezaban monocordes cantos que remataban en chiídos desgarradores. Cheiraba a bravío e a algo amargo que non podía identificar. Era evidente que non repararan na miña presencia, e eso que dous deles sentábanse nos sillóns tralos que eu me agochaba. Arrastreime moi paseniñamente ata a beira do sillón da esquerda e, totalmente anicrado contra o chan, asomeime para ver en que rematara todo. Incluso se esto é un soño, se nada desto é real, nunca poderei esquecer o que vin alí, no salón da miña casa.
As paredes estaban emporcadas de sangue ata o teito. Estrados polo chan, e mesmo por entre os caníbales, había moreas de osos , moitos deles aínda con pequenos anacos de carne. Unha meda de talladas, arrodeada de xigantescos coitelos e machetes, enchía a mesa e zumegaba sangue formando un pequeno charco. A ela ían e viñan as mans dos salvaxes, que mordían e mastigaban nelas coma feras, rindo e berrando cas bocas cheas e deixando esvarar sangue polas súas fazulas e queixos. Ós seus pes, as cabezas dos meus pais, dos invitados e do loiro rapaz que viñamos de coñecer hoxe pola mañá: os ollos en branco e a máis inquedante expresión de puro terror nunhas facianas irrecoñecibles na súa horrenda desfiguración.
Por fin estaba a ver ós caníbales. Cinco homes de pel escura, non exactamente negra senon máis ben cobriza, cáseque espidos e con coloridas cintas arrodeando ós seus rizos e abondosos cabelos. Ían descalzos e sen adornos corporais, agás as enfeitizantes cintas do pelo e os taparrabos. Semellaban moi fortes aínda que non fosen demasiado altos, e mirar para eles era talmente saborear o medo en estado puro: infinitamente peor que cando estaban no cuarto de baño; agora estaban fora, aí mesmo. E viñan de matar e medio devorar ós meus pais e á outra xente, incluíndo o misterioso ocupante da habitación dos meus pais, que tan perigoso coidabamos. Agora as súas voces soaban preto coma nunca e ó seu desagradable cheiro inzaba a casa, unha casa que era xa súa. Agora xa non eran tan só unha presencia oculta, unha eiva do noso fogar. Non, agora eran os amos da casa: eran cairos na crúa carne sangrante, eran ollos ebrios de placer asasino e eran, sobre todo, terror no espiñazo do que vos fala: alí anicrado tras dos sillóns.
Só había un sitio polo que eu poidera sair do salón sen ser visto: a porta corredeira que daba ó meu cuarto. Estaba medio aberta e unha grosa cortiña cubría o seu espacio. Desde o sillón da miña esquerda ata ela habería dous metros e cáseque todo ese espacio viña ocupado por unha mesa de comedor, baixo a cal -e unha das sillas que a arrodeaban- tería eu que me arrastrar ben paseniñamente para poñerme a salvo. Non era empresa doada nin moito menos: o oco entre as patas da silla polo que tería que pasar era cáseque xusto para o meu corpo. Un movimento en falso e a silla moveríase e faría bastante ruido. Eso se antes non me vían arrastrándome alá embaixo.
Aínda non sei moi ben como fun quén de facelo. Movínme lixeiro coma unha cóbrega e en absoluto silencio a pesares da desesperada certeza de que me ían ver, de que a medio camiño baixo a mesa aquelas mans untadas de sangue pillaríanme polas pernas. A idea batíame na cabeza e trabábame no estómago mentres tentaba fuxir: apretaba os dentes de rabia e corríanme bágoas de medo a morrer. E así e todo fíxeno e cheguei ó meu cuarto, onde me agardaba a miña cama co meu pixama baixo a almofada.
¿E qué podía facer para fuxir de aquí, desta casa tan abafante nun tempo e agora inzada de morte e sangue? Sei que o que estou facendo agora parécevos unha toleada, outro sinsentido desta historia absurda que insistides en ver coma un mal soño. Pois por eso mesmo esta é a única saída que vou tentar. Vestín o pixama e metínme na cama, cubríndome ben e ficando silandeiro porque eles seguen aí ó ladiño. E aquí me tendes: ben acochadiño na cama, quedo e silandeiro, tremendo e chorando de medo e pregando por que todo sexa só un mal soño. Porque aínda que non lembro outra vida diferente, unha vixilia distinta deste pesadelo, ogallá estea trabucado e poida espertar antes de que me atopen e me maten.

13/2/07

DISPARO: Balada para piano bébedo e coitelo afiado

Disparo mapoulas envenenadas
contra a noite pecha,
colleito vidros afiados
e sal.
Cortinas pechas para pianos a escuras
preñados de músicas
que chaman por min.
Crímes de azucre tinguen os meus cairos.
A miña bondade foi un leviatán
derrotado a golpes.
Os meus pecados non atoparon bautismo
nin entre as túas pernas
nin no teu corazón.
E así, agora,
disparo mapoulas envenenadas
contra a noite pecha,
colleito vidros afiados
e sal.

8/2/07

LEMBRANDO A IRENE

“Nunca souben aturar estes silencios”, dí o rapaz de ollos escuros que Marc ten á súa esquerda: está sentado no chan coas costas contra a parede da trincheira, os ollos semipechados e as mans pandereteando nervosa e obsesivamente no fusil. “Estes silencios sonche o peor deste puto inferno... o peor”. Ninguén máis está sentado: agardan en pé, silandeiros e co estómago en faíscas, pola orde de cargar.
O ceo é negro coma un andazo de morcegos pero ninguén ten conta diso. E aínda que algún dos homes erguera a súa ollada non vería máis negrura nese ceo da que hai no seu corazón: van xa moitos mortos e moitos días escuros coma a carbón desde que chegaron alí. Non é a guerra que lles contaran. A forxa de heroes pola que agardaban ben pronto tornou en berce de ebrios matarifes. Agora xa non agardan por nada agás por que todo remate dunha vez.
E no medio de todo aquelo, coa mascariña antigas pendurándolle do pescozo e coas mans axustando nervosas a baioneta, Marc sorpréndese, sen saber cómo nin por qué, lembrando o cheiro do mar na súa costa bretona, alá preto de Vennes, nas mañás de orballo.
O atlántico estoupaba bravo contra a pequena praia que Marc e o seu irmán Dan bautizaran cando cativos como a dos piratas. Ata ela baixaban desde os afiados cantís que arrodeaban aquel recuncho de area da cor da mármore os irmáns Kloatr e todos os seus amigos de St. Monique, agatuñando por un imposible camiño entre as rochas. Terían que estar na veciña escola de Vennes, ata onde camiñaban cáseque catro horas cada mañá para recitaren a táboa de multiplicar, os mandamentos da Lei de Deus e as capitais do vello mapamundi que penduraba da parede amarela da aula. Pero non eran poucas as ocasións nas que, desafiando as iras dos seus pais e do vello mestre Antoine, remoloneaban media mañá xogando a seren piratas contra defensores da vila, enfrontándose en terrible batalla con garabullos por espadas e petoutos de area por cañóns. Marc sempre lideraba aos piratas co parche que lle fixera o avó Alain, repartindo mandobles e desafiando as balas de cañón feitas de moreas de algas. Foran días de ledicia e brancura, de mañás inzadas de berros, gargalladas e victorias sen vencidos.
Mais eran outras as mañás que Marc lembra agora, aínda maís que aquelas. Nin o son das sirenas nin as explosións dos morteiros son quen de arrincarlle esas lembranzas do seu maxín. Por enriba do balbordo que os arrodea escóitase a imperativa orde do sarxento, que coma nun regueiro de ecos percorre a trincheira de boca en boca: ¡adiante! Tamén Marc a repite ao rapaz de ollos escuros que segue mascullando protestas, cada vez máis anicrado no chan, e que non a pasa aos demáis, que non obstante a escoitaron xa de Marc: el segue ausente e falando con ninguén de canto odia todo aquelo. Se cadra el tamén ten unha praia que botar en falla, pensa Marc.
Coma aguilloados por un mesmo resorte todos agatuñan a parede da trincheira e encomezan unha cega carreira cara adiante. Aquí as baionetas son de aceiro e os morteiros de chumbo. As gorxas tentan vencer ao estrondo da morte con alaridos que queren semellar valentes. A carreira é frenética e algunhas botas escorregan na lama ou atrampázanse nos aramios de espiño que non deron saltado. Os ollos inzados de sangue resaltan nas pálidas facianas de escuras expresións. Lóstregos branquísimos estremecen o ceo e arrincan anacos de terra e vidas de soldados. Cada vez máis apresa na carreira. Os dedos amarran con furia os fusís e as baionetas apuntan cara o que eles non ven.
Marc avanza cego e xordo, coma bébedo, agardando polo inimigo a quen matar ou pola bala que o mate. Pero a súa cabeza segue lonxe deste inferno.¿Cómo foi que coñeceu a Irene? Pouco pode lembrar daquela festa na veciña vila de Pettit Moix, agás as bombardas e os tambores, o rebulir do viño e das parellas bailando e, por riba de todo, os ollos verdes de Irene LeBon. Xa non era o valente capitán pirata daqueles lonxanos días pero foi quén de se achegar a ela e lle pedir unha peza. Non podería dicir se bailaran moito ou pouco, ben ou mal, mais sí que desde aquela tarde a carón da capela da vila, os ollos daquela morena rapariga craváronselle ben fondo baixo a pel.
Nun comezo os señores LeBon non as tiñan todas consigo para con aquel aprendiz de facedor de barcas, pero poucos días tardou a inocente simpatía de Marc en conquistalos como conquistou os sorrisos de Irene.
Eran aquelas mañás de orballo na pequena praia dos piratas, con Irene ao seu carón, o atlántico aos seus pés e aquel cheiro a sal, iodo e liberdade en derredor, as que Marc ten latexando no corazón mentres corre cara as trincheiras inimigas. A luz era da cor da area e os ollos de Irene da cor do mar. Marc dicíalle que se algunha vez se vise lonxe dalí so tería que lembrar os seus ollos para lembrar o mar. “Tamén podes lembrar o mar, onde queira que estés, para lembrar os meus ollos”, retrucáralle ela.
Os beizos de Marc saborean, entre morteiros, lama e berros, os bicos con que se agasallaron naquelas mañás. E as trementes mans que apreixan o fusil poden sentir aínda a morna pel de Irene, espida e apertada canda el coma un manso paxariño.
En fronte pódense escoitar xa aos alemáns, tamen berrando, tamén tentando de erguer as voces por riba da sinfonía de terror que os arrodea a todos. Un morteiro cae ben preto de Marc e guíndao contra a lama do chan. O seu carón, un berro terrible ouvea cuspindo sangue e dor: e o rapaz de ollos escuros que Marc deixara atrás ao sair da trincheira. O morteiro partiuno literalmente en dous e agoniza chorando e abaneando a cegas os brazos, entre marmuños que Marc non escoita pero que sinte que lle repiten unhas verbas que non esqueceu desde que as escoitara naquela lonxana praia, a carón da xerfa das olas e coa cabeza no colo de Irene. Aquel día chegara a carta de reclutamento ordeándolle porse á disposición da autoridade militar de Vennes para partires en poucos días cara a Verdum. A voz dela fora tenra mentres os seus dedos enguedellábanse agarisomamente nos loiros rizos de Marc:
“Haberá outro tempo e outra beiramar, Marc. Outras olas virán romper noutra praia baixo outro ceo moi semellante a este. Todo esto que agora tocamos, ulimos e escoitamos, todo esto que impacta nos nosos sentidos berrándonos que é real e que está aí... todo esto será só lembranza, pantasma e memoria. Outros escenarios arrodearannos, Marc... mais eu estarei ao teu carón e ti no meu corazón como o estou aquí e agora”.
“Tiñas razón, miña princesa, tiñas razón”, tivo tempo de dicir Marc denantes de que outro morteiro o alcanzara a el, esnaquizándoo na lama onde os soldados seguen a correr cara ao inimigo.

6/2/07

DECEPCIÓN

Ti
que fuches gaivota
antes de ser corazón.
Ti
que cantaches derrotas
cando aínda non eras canción.
Di,
¿cómo foi que estes lirios
morreron nas miñas mans?
¿cómo foi rematar en vidros
aqueles augurios de mar?

5/2/07

CARMIÑA

Dame noxo a vida,
vou dar ao vento o meu laio,
hei falar con corazón amargo.
Heille rogar a Deus: ¡Non me condenes!
¡Faime saber cal é a túa causa contra min!
(Xob 10,1-2)

Do not go gentle into that good night
Rage, rage against the dying of the light
(DYLAN THOMAS)


Ás veces chove coma se estivesen a aspirar a mar e botala por enriba da vila. Coma esta tarde. As mestas nubes, negras coma a feluxe, e as tépedas cortinaxes de auga que caen delas acentúan o solpor: semella noite pecha e aínda non son as sete.
Carmiña está soa no pequeno comedor de enriba, sentada ao carón da galería. Contra os cristais petan as labazadas da chuvia e bufa bravo o vento, colándose un pouco polas vellas fiestras de madeira. Por iso abánanse un chisquiño as prantas que a mamá ten, apretuxadiñas e mimadas, no espacio do comedor que queda entre os tres ventanais que forman a galería. Cando a Carmiña era máis cativa e comezaba a agatuñar, gustaba de se meter naquela pequena selva feita á súa escala. Ó papá facíalle risa vela azorarse e pelexar coma unha cadeliña naquel recuncho. Pero sempre chegaba a mamá para dar remate aos xogos, con dous berros de aqueles que deixaban á pequena Carmiña cos seus ollos grises ben abertos, coma dúas estreliñas de zinc.
Na outra beira do comedor, encaramado no alto dun chineiro de carballo de dubidosa cor entre marrón e negra, está o televisor, prendido pero cun volume moi baixo, notablemente insuficiente para facer fronte aos feros bruídos do vento e o diluvio contra os cristais. De xeito que os debuxos animados dos Picapedra corren, falan e bracean nun silencio que lles dá certos aires de bufón ridículo e ignorado.
Os pés da Carmiña colgan da silla e abalan no aire a poucos centímetros do chan, cáseque rozándoo, mentres ela tenta cortar cos seus dentes uns pelexiños de xunto das uñas, cos ollos -as estreliñas de zinc- fixos cotra un dos cristais das fiestras da galería, no que se reflexan, algo borrosos e desanxeados, os mudos pero incansables Picapedra. Unha bágoa asoma nos seus ollos e Carmiña deixa os pelexos das súas uñas e lanza coma foguetes o revés dos seus puñiños contra as humidades intolerables; e frota e refrota nas estreliñas de zinc. Logo, volta a roer nas súas uñas e fitar cara á fiestra.
Non hai nin tres horas que oíra a Xesús "O Louro" e o sarxento García contarlle á mamá que xa atoparan o corpo do papá. Foi nas rochas que quedan alá ben pasada a praia de escuras e finas areas que chaman A Muxica. Preto de alí as olas guindaran ó barco, o Bruxiña II, contra os afiados acantilados da Punta Fibela, baixo as tesas cruces de pedra que asoman na altura coma roladas de sombrías gaivotas: cruces por outros mariñeiros mortos.
A mamá chorou toda a noite. Carmiña oiuna saloucar e imbar terribles chiídos contra a amofada. Pola mañá, os seus ollos cargados de sangue e afundidos nun rostro que murchara coma se tivesen pasado cen anos por el, asustaron á Carmiña. Nunca vira así á mamá. Non lle falou e Carmiña non foi quen de preguntar polo papá, de decirlle á mamá que rezou por el, aínda que todo o mundo na vila agardáballe á mesma sorte que os outros compañeiros do barco. Eles quedaran xa nos baixos da Punta Fibela, esmagados coma os gatos que ás veces morrían na estrada nova.
Mentres lle migaba o centeo no leite para o almorzo de ela, á mamá escomenzaron a lle rodar tres bágoas. Pasouse a manga da chaqueta pola faciana cun xesto lento e trémulo, e sorbeu sonoramente polo nariz. Entón, Carmiña rompeu a chorar: primeiro cáseque en silencio, con bágoas ben menudiñas caéndolle pola cariña -desde as estreliñas de zinc-, e logo con saloucos que estouparon nun pranto inxénuo e dorido, con impos e con beizos torcidiños. Coma somentes unha meniña de sete anos pode chorar.
A mamá apertouna canda si e faloulle docemente, expricándolle que aínda non sabían se o papá morrera e que seguro que non fora tal, que tiña que rezares para que o neno Xesús o axudara a voltar sen un rabuñazo, e que non había ser nada, e que non chorara. E Carmiña enterrou a súa cabeciña contra o delantal da mamá, que aloumiñou a súa melena trigueira con mans frías que tentaba firmeza.
Pero non hai nin tres horas que chegaron Xesús o "Louro" e o sarxento García a traerlle as terribles novas á mamá. Carmiña estaba no cuarto de baño da carón da cociña. O Louro cáseque non fora quen de falar e a piques estivera, o mariñeiro máis grande e de peor xenreira da vila, de botarse a chorar diante da mamá. O sarxento tivo máis sangue frío e rematou de dar as novas onde os primeiros impos cortaran ó Xesús. E Carmiña sentiu que caía. Que caía sen se mover de onde estaba, enfronte ó espello, subida nun banqueto e co cepillo de dentes nas mans. Sentiuse soa e sentiuse fría, e quixo chorar e quixo berrar. Pero non puido: seguía a caer, cada vez máis fondo. O branco dos azulexos das paredes e do cal do teito aloumiñárona ata ós osos. Logo, o espello apagouse -ou os seus ollos pecháronse, non sabía- e non reaccionou ata que deixou de caer e deu no fondo. Entón, co cepillo dos dentes aínda na man, baixou do banqueto , sentou nel e chorou silandeiramente pestenexando entre as bágoas cos ollos ben abertos.
Tenta agora, con eses mesmos olliños cravados nas fiestras da galería, desde o fondo do pozo do que non pode, ou non sabe, ou non quere sair, de lembrar ó papá. Non é quen de facelo con claridade, agás naquelas camiñatas de domingo nas que as levaba, á Carmiña e á mamá, ata o cumio da Punta Fibela, onde merendaban e xogaban naquela vizosa pradeira que a coroaba, zurzida de toxos e silvas polas beiras.
Pode lembrar unha faciana ancha de pómulos ben marcados, uns beizos delgados e uns ollos escuros e pequenos. Pode lembrar tamén os seus cabelos castaños, algo longos e sempre despeitados, voando co vento mentres corría tras dela xogando, cun sol de verán arrincando un verde máis verde da herba e gotiñas de suor da súa pequena fronte; suor que o papá secáballe con aqueles panos tan grandes e ásperos que ulían a mar.

Pero pouco máis. En realidade, máis que imaxes, á Carmiña véñenlle á alma cheiros asociados ó papá. As sardiñas a se fritir naquelas tardes de sábado. O after-shave que el, moitas veces que paraba na casa, deixábase botar das súas manciñas tras se barbear. As flores -cáseque sempre camelias- que lle traía á mamá sempre que voltaba do mar, e que ela uliscaba subidiña a unha silla, engaiolada polo fresco arrecendo. O salitre que se podía, se non ulir, alomenos presentir por embaixo de colonias, after-shave e desodorante, atado con vencellos irrevocables ó seu propio cheiro. O augardente para ó café e as queimadas, augardente que tantas veces el estampáballe cun dedo no seu nariciño, e que ela recollía ca súa manciña, ulía e lamía curiosa. ¡Qué lonxe semellan todos aqueles cheiros, aínda que agora síntaos todos ó mesmo tempo!
Nas fiestras a chuvia semella ir diminuindo pouco a pouco, mais non así o vento, que segue a ruxir e bruar coma un animal doente. Carmiña baixa dun pequeno brinco da silla e, salvando as prantas da mamá, achégase ata os cristais da e pousa neles as súas manciñas. Frío: semellan poder cortarlle a pel e facerlle sangue. Do outro lado, milleiros de pingas de tódolos tamaños tremen e escorregan coma pequenos bichiños a xogaren coas luces que encomezan a se prender na vila. Carmiña pega a súa cariña ós cristais: primeiro unha meixela e logo, rodando polo nariciño e os beizos, a outra. ¡Qué fríos están! Aínda máis co pozo no que ela segue a se sentir prisioneira. Todo é frío. E silencio: silencio devorado por un vento que abanea antenas nos tellados e fai tremer un pouco os fríos cristais contra a súa cariña e mans.
De súpeto, como se un lóstrego intuitivo cruzara de beira a beira a súa alma, Carmiña sepárase dos cristais, recúa uns pasos e, tras uns segundos de certa indecisión, bota a correr cara á porta e, desde ela, corredor arriba ata a súa habitación. A toda presa, abre a porta do armario e agatuña como pode ata coller o seu chubasqueiro. Tira de el e pono.
Xa está na rúa. Baixou coma unha centella as escaleiras e cruzou toda a parte de embaixo da casa sen atopar a ninguén. Estaban todos na cociña, ca mamá, e ó cruzares diante da porta puido sentir nun intre fugacísimo conversacións en voz baixa, saloucos de mulleres e un forte cheiro a café.
Na rúa, o vento peta forte contra ela facéndolle voar os faldóns do chubasqueiro e turrando da capucha, que a duras penas Carmiña pode suxeitar enriba da súa cabeciña, mentres corre e corre. Por rúas silandeiras e mal alumeadas, cunha chuvia que volta a aumentar facendo perigosamente esvarantes os lastros do chan, Carmiña, beizos apretados e ollos coma lostregantes estrelas de zinc, corre con toda a presa da que son quen as súas perniñas.
Non tropeza con ninguén tampouco nas rúas ou, alomenos, ela non ven a ninguén; e ninguén a ve a ela, tan pequechiña e veloz. Non tarda demasiado en deixares atrás a pequena vila e colle polo camiño vello dos bidueiros, que arrinca desde a estrada, xunto da casa dos Pereira. Os zapatiños estánselles a mollar e ensuciar de lama. Apenas queda un fío de luz nun ceo negro e terrible, desde o que segue a caer a mesta e incansable chuvia.
As altas e afiadas árbores danzan e asubían ameazantes pero Carmiña tampouco as ve, mentres segue correndo e correndo, mancándose cos toxos, tropezando nos fentos e toupeiras e esganifando as beiras do chubasqueiro contra as afiadas silveiras; escadando con pasiños de formiga intrépida os derradeiros metros que lle restan de camiño de bosque antes de sair á pradeira que coroa a Punta Fibela.
E cando sae a ela a escuridade é cáseque total e a herba semella vestida de loito. Carmiña sinte os seus pés empaparense entre esta herba -alta, húmida e fría- que baila tola o son do aturuxante vento, coma unha sorte de estixia lagoa vexetal.
A capucha do chubasqueiro sáelle da súa cabeciña e os seus loiriños cabelos voan como se tamén quixesen saírselle e marcharen a bailar coa herba, coas árbores e coa noite. Carmiña, loitando co vento e coa abafante chuvia, que lle fai dano na cariña -onde todo é brancura fría, meixelas de caravel e estreliñas de zinc-, achégase paseniño ata o mesmo borde da Punta Fibela.
E alí fica, ignorando ós cardos e toxos que se lle cravan nas perniñas; coma un estadullo pequerrecho, agarrados os seus peiños non sé sabe a qué, desafiando o bestial vento e a inhumana chuvia, e fitando cara a cara ó mar alá embaixo. Ó mar, que lle berra en espumas e lle cuspe en cordilleiras de olas descomunais. Ó mar, que semella meirande que nunca, quizais porque confúndese coa costa, co ceo e co universo enteiro, nesta reveladora e escura noite. Carmiña xa non frea as bágoas: corren ceibes ó chou polas súas meixelas barridas polo vento e a chuvia. Nos seus beizos torcidos tatexa en impos un salouco definitivo.
E, ó fin, Carmiña abre a súa boquiña e berra como pode, con tódalas súas forzas, tentando facerse escoitar por enriba do vento, contra ese mar descoñecido, ameazante e algo bufón.
-¡¡MATACHES AO MEU PAPÁ... FILLO DE PUTA... ÓDIOTE!!