20/2/07

MOSTAR (19-8-2002)

O sol cae terrible sobre a vila, pero eu estou sentado á agradable sombra dunhas fermosas árbores, e a carón dunha fonte engalanada con teteiras árabes. A música da auga correndo axuda a lle dar ao lugar unha atmósfera de limpa tranquilidade. Bebo unha limonada caseira agardando por un prato de cordeiro ao estilo de Mostar: carne pouco feita con queixo salado por enriba.
A cidade antiga, pendurada das dúas beiras do río: labirinto de calexas empinadas e pequenas tendas. O peso turco é un ingrediente decisivo no ambiente deste lugar, especialmente no barrio musulmán: tendas, restaurantes, pequenas e acolledoras mezquitas de pedra escura, minaretes voceadores.
Gústame esta vila, malia as feridas que a guerra deixou. Edificios acribillados a tiros. Mazás enteiras en ruinas. Odio agochado que doadamente se confesa ante o foráneo; lembro aquí a charla có vello coidador dos baños da estación de autobuses. Impresiona ver á xente entrando e saíndo, asomada ás fiestras, tendendo roupa... nun edificio cheo de buratos de morteiro, mesmo no tellado. Achegándose a Mostar tamén atopamos pegadas da guerra en forma de casas de labor queimadas, tiroteadas ou abandoadas. Algunhas teñen novas construccións ao se carón.
Xente amable e acolledora, disposta deseguido a charlar. Mulleres, como ven sendo habitual nesta viaxe balcánica, de beleza deslumbrante.

FUTURO COMO ONTE, FUTURO COMO NUNCA

Ou se cadra
erguen as bandeiras
e doutra volta
remata a tregua
e estoupa a guerra
e toda a noite
queiman azucre
nas trincheiras de sal.