6/10/07

VIAXE AO FUTURO

Un home volta ao futuro para reconstruir a civilización. Deixa tras de si, canda nos, unha flor que trouxo desde acolá. Leva canda si tres libros para cumprires tal mision. Tres libros.
Borges gustaba de lembrar estas dúas imaxes da historia de Wells. Tamén Ali. Ali chámase por nome completo Alasdair Scott; vive en Inverness, bebe cervexa ale, lee con devoción a Borges e a Bret Harte, xoga regular ao xadrez e obséquianos a algúns privilexiados coa sua amizade. A última vez que estivemos xuntos, baixando cervexa tras cervexa no pub The Phoenix, mentres tentaba salvar un erro na súa apertura italiana, Ali preguntoume pola historia de H.G. Wells. ¿Qué libros terías levado ti? Non o sei. Pode que me preocupase máis de qué flor traer desde o futuro.
Varias cervexas máis adiante, tras perder un par de veces no xadrez, Ali confesoume que tivera un soño desasosegante había tres noites: él viaxaba desde un pasado a un futuro, deixando atrás unha flor e levando consigo tres libros, e salvaba a civilización nese futuro. ¿E gañabas o amor da rapaza? Non lembro unha rapaza no meu soño. Pois o home de Wells voltaba por ela, non por salvar a humanidade. Eu non sei por qué voltaba: collía os tres libros e marchaba. Non semella desasosegante o tal soño. Pois érao. Ti non viches aquel futuro, nin sentiches a responsabilidade de escoller os tres libros.
Pedín outra pinta de McEwan's e Ali un vaso de Talisker. Supoño que me contarás qué tres libros levaches ao futuro. ¿Cales levarías ti? ¿Eu? Non sei, Ali, tres calquera. Pode que ningún. ¿Cales levaches ti? A Iliada, O Poema de Gilgamesh e un manual de esperanto. ¿Esperanto? Non sabía que falases esperanto. Non o falo, non teño tal libro: era un soño.
Con tal bagaxe bibliográfico o noso ben querido Ali erguía unha nova civilización miles e miles de anos máis aló da nosa. Non esperaba o do esperanto. Pregúntome cómo soarán os versos da Iliada en esperanto; hai tempo, xa demasiado tempo, unha rapaza leume un anaquiño da Iliada en grego. Foi nun cuartiño dunha pensión en Marsella. Gustárame o son das verbas. Pregúntome como soará en esperanto.
A historia non remata aí. Houbo máis: unha botella cunha carta nunha praia. Deso tamén tiven eu un soño. Non, non, non: o da botella xa non foi soño. Atopeina ao día seguinte, en Seilibost. De cando en cando Ali collía a bici e saía cara ás Hébridas: a percorrer millas, a esquecer algo, a lembrar a vivir. Seilibost é un lugar axeitado para eso, e para moitas cousas máis. ¿Atopaches unha mensaxe embotellada en Seilibost? Atopei. ¿E dicía...?
Ali deu un grolo ao seu Talisker e rebuscou nos petos da cazadora. Sacou un papeliño gastado e medio amarelo, no que as dobreces non foron quen de domar a tendencia a enrolarse. Púxomo nas mans e abrino. "Dankon pro savanta ni". Manuscrito, con letriñas xeitosas e de caligrafía adornada.
¿En qué está escrito? ¿Checo ou algo así? Non. Eu tampouco souben recoñecer o idioma de principio, pero Marion axudoume. Marion é unha rapaza de Glasgow que, de cando en cando, achégase por Inverness para tentar convencer a Ali de que é a muller da súa vida. Ali aínda non está convencido. Eu daría un brazo por que o tentase comigo. ¿E qué lingua é? Esperanto.
Claro. Esperanto. ¿Qué outro idioma podía ser se non? E Marion non só identificou o idioma; tamén llo traduxo a Ali. "Grazas por nos salvar".
De cando en cando fago unha escapada a Inverness. Por Ali e por fuxir de todo, ás máis das veces cara a Ullapool ou ás Orcadas. Non volvín a coincidir con Ali desde aquela noite. Non contestou aos dous ou tres emails que le enviei, e atopalo no móbil sempre foi misión imposible. Marion dí que agora tornou máis acedo e solitario. Nunca foi un terrón de azucre, Marion. Agora é peor que antes, podes crerme. ¿Virás ti por Inverness esa fin de semana? Non, pode que fique por aquí, teño chollo que rematar; se ves a Ali, dille que lle estraño. Direillo. E de paso pode que lle diga o ciumento que me fai sentir.
Non estaba Ali e Marion, efectivamente, tampouco. Os colegas do Phoenix dixeron que voltara a traballar un tempo en Aberdeen, pero ningués o sabía con certeza. Ninguén soubo darme noticias concretas do meu bó amigo Alasdair Scott. Ninguén sabía nada de cartas en botellas desde o futuro que chegaran ás costas das Hébridas. E ninguén falou tampouco de futuros en esperanto.
Somos moitos os que botamos de menos a Ali, e Marion non é das que menos. Nin tan sequera quedounos algunha flor dese futuro onde fuxiu.