10/11/07

SÓ E SEN AZUCRE

¿Qué vai ser?
Café.
¿Só?
Só. Sen azucre.
O local está aínda medio baleiro. É cedo, moi cedo. A xeada da noite aínda branquea os tellados e os cristais dos coches na rúa. Pousas na cadeira o abrigo e as luvas. Miras no reloxo: case as cinco e media. O home pon o teu café na mesa.
Vai coller o tren das seis e cuarto, ¿non si?
Vou.
Ata dez minutos antes de sair non lle vai chegar. Antes paraba máis aquí.
Si, antes.
¿Vai querer algunha cousiña máis?
Non, grazas. Polo momento có café abonda.
O home volta ao xornal no mostrador. Daslle un groliño ao café e abres o bolso para comprobar que tes contigo o bilete. Está aí. Deixas o bolso enriba da maleta. Ficas un intre mirando para ela. Seméllate curioso que nela caiba todo o que levas, tendo en conta que non deixas nada atrás. Nada agás cousas que xa nada importan; alomenos xa nada che importan a ti. Polo de agora fican lembranzas, pero agardas que se diluan coma esa xeada de afora cando chege o mediodía. ¿Cando chegará o teu mediodía?
¿Ten bocadillos?
O home mira para ti mentres pon outra copa de coñac a un parroquiano.
¿Bocadillos?
Si, bocadillos.
Non pero podo facerlle un se quere.
Quero. ¿Pode ser de xamón?
Pode. Deseguida llo teño listo.
Entrouche a fame, coma sempre. Cando saíches de casa non eras quen de botar nin unha migalla á boca. Demasiadas cousas ficaban entre aquelas paredes, cousas escuras que ás que xa nin queres poñer nome. Tan só querías sair dalí. Canto antes, como fose. Onte compraches o bilete, pero non sabías se o usarías. Hoxe xa non dubidas, ¿verdade? Agora xa estás aquí, na cantina da estación, devecendo por que os minutos pasen, por que ese tren chegue, por subir a el e marchar para sempre. Un derradeiro groliño de café. Sentouche ben: xa nin as mans están frias. ¿E esas uñas? En canto remate a viaxe terás que as arranxar un pouco. Mesmo pintalas. Xa non lembras nin a última vez que pintaches as uñas. ¿Fora pola voda do Tucho? Si, foi daquela, e xa choveu desde entón, ¿non si? Ergues a mirada un pouco e cazas a un dos homes da barra ollando cara ti de esguello. ¿Qué pensarán? Seguro que nada. Tan só unha muller: razón de máis para que un home mire. Os homes sonche así, ben o sabes ti.
Aquí ten, un bocadillo de xamón.
Grazas.
¿Póñolle outro café?
Si, por favor.
¿Igual? ¿Só?
Si, só e sen azucre.
Mirás unha vez máis o reloxo: case as seis menos cuarto. Cómo se arrastra o tempo cando queremos que voe. Non anda igual cando un disfruta de algo. Nesas ocasións en que un querería deter o tempo e ficar así para sempre. ¿Cando foi a derradeira vez que te sentiches así? Eso xa custa máis de lembrar. Pero houbo intres así, malia que agora fiquen lonxe. Podes lembrar un río arrodeado de salgueiros, o balbordo da festa ao lonxe, a calor daquel serán petando por entre as sombras, rebotando nas veloces augas. E tamén podes lembralo a el.
O seu café.
Grazas. Dígame qué lle debo.
Diche o prezo e procuras no moedeiro para lle pagar. Pola ventá de enfronte xa se ve o primeiro chisquiño de luz de día. Xa falta menos para que chegue o tren. Deixarás atrás todo, tamén esta cantina, e montarás nel. De seguro que unha vez dentro, cando xa se poña en marcha, desaparecerá esa laxe fría e pesada que tira do teu peito. Durmirás co solciño na cara, arrolada polo traqueteo do tren. E espertarás xa noutro lugar. E todo, ou case todo, ficará aquí, ben atrás. Rematas o bocadillo e saboreas o café. É de pota, e sabe ben malia que probablemente recalentouno de onte. Terás que ir ao baño antes de subires ao tren.
Perdoe, ¿o baño…?
O home ergue un chisquiño a vista do xornal e sinala unha porta ao fondo.
No fondo do corredor, a porta da dereita.
Grazas. ¿Impórtalle se deixo a miña maleta aí?
Perda coidado, tereille conta dela.
Cruzas a cantina sentido a mirada da media ducia de homes que baixan cafés con licor denantes de comezar a xornada. No baño a luz semella amarela. O teu rostro no espello ten peor aspecto por culpa desa luz enferma. Hai cansazo debuxado baixo os teus ollos. ¿Cómo non ía haber? Esta noite non durmiches nin un chisquiño, devecendo pola hora de marchar, como deveces agora polo cobizado tren. Sacas do bolso o peite e arranxas un chisquiño o pelo. Tanto ten: despois durmirás no tren e alá irá todo o peiteado. Si, durmirás no tren. Miras á estraña do espello e pensas en qué diría el. Nada. Non diría nada. Ou si. Pero xa non importa. ¿Ou si importa? Non, xa non importa. Xa non voltará a importar.
Rematas no baño e voltas á cantina. Agradéceslle ao home ter tido conta da maleta, que arrastras cara afora. E así, cando son case as seis e cinco, saes á fría mañá camiñando polo andén. Asómaste e tentas enxergar o tren no horizonte, entre os sabugueiros que hai aló no fondo. Abafas no frío aire da mañá e abrochas ben o abrigo. A brétema vai retrocedendo. E mentres agardas por ese tren que tería que estar xa a piques de chegar, durante un intre que marcha coma un lóstrego, todo en derredor de ti aseméllaseche inzado dun misterioso aire de despedida. Tentas un torpe sorriso mentras miras doutra volta o reloxo. Non chegas a ler a hora porque soa, coma o alarido dun animal ferido, o fero asubío do tren, que xa asoma tras dos sabugueiros.

2/11/07

OITO LEMBRANZAS FINXIDAS

Aquel adeus naquel aeroporto, onde ficaches silandeiro dubidando se habería algún futuro posible sen ela. Houboo. Tamén o había con ela, mais ese non será teu -nin dela- nunca. O teu presente pertenze a ese futuro que non crías posible entón, naquel aeroporto tras daquel adeus.

Os versos de Dylan Thomas naquela cafetería. Afora chovía, diluviaba por veces. O café enfriou esquecido mentres voltabas as follas, mentres repetías en voz baixa rage against the dying of the light, mentres te preguntabas cómo non souberas antes que alguén xa dixera todo aquelo.

Aquel home naquel parque. Eras apenas un cativo, chegabas tarde a casa, apuraches o camiño por aquel parque prohibido. Saiu de ningures, ou tal vez sinxelamente non o sentiches chegar. Preguntouche algo, nunca soubeches qué, porque non atendiches ao que dicía, nin aos seus acenos. O teu pánico mantiña os teus ollos na súa boca. Ninguén te crerá pero sabes ben que os viches alí: dous cairos afiados, dous cairos de animal.

Aquela noite con aquela descoñecida. Odias recoñecer que non lembras o seu nome, nin a cor dos seus ollos, tan só a calor dos seus peitos. E tamén como tremeu entre os teus brazos, como xemeu cando os teus beizos procuraron aquel bebedoiro salgado, como tirou por ti naquela cama na que faltaba o seu marido. Nunca voltou a aquel bar. Nunca soubeches máis dela.

A luz daquel sol de medianoite naquela cabana, ás aforas de Nordkapp (Noruega). Sentácheste durante horas cunha cunca de rooibos ollando cara ao ceo. Unha noite vestida de eterno solpor, de cores que nin tan siquera tiñas imaxinado. Desde un azul escuro coma un pecado secreto ata un afiado laranxa con ínfulas de vermello. Tamén o océano semellaba transfigurado. As horas souberon a segundos.

O sabor daquel naan nas rúas de Bikaner. Deixaras que os teus pes te perderan polo mercado do centro, preto do castelo inglés. O deserto soplaba calor na vila, e a humidade do monzón non daba descargado. O aire afogábate. Sentaches nun recuncho preto dun home que facía naan nunha prancha metálica. Pediches un par deles e saboreáchelos mentres abrías o libro de Mircea Eliade. Dicía que poucos lugares na India lle namoraran como aquela vila no deserto rajhastaní. Non fuches quen de saber por qué. Pero pagou a pena de percorrela. E aquel humilde naan soubo a gloria.

A primeira vez que escoitaches unha doina. Non tiñas escoitado antes ese xénero de canción romanesa. Era Cluj, era inverno e aquel café estaba ateigado. Xurdiran dous días libres naquelas negociacións en Bucarest, e Bucarest non era lugar para malgastalos. Aquela voz de muller alambicaba penas fondas, angurias escuras, pura saudade. Non lembras o nome daquela muller, unha artista local que mesmo vivía nunha aldea preto dalí. Saboreaches un bó vaso de leite quente con mel e canela mentres a doina subía e baixaba, danzando no aire, falandolle a todo o público desa dor metafísica e misteriosa.

O sabor do pan recén saido do forno da casa, cando a túa aboa repartía aquel primeiro anaquiño entre ti e os teus primos. ¿A qué sabía? Sabía a infancia, sabía a centeo, sabía a ledicia. Xa nada sabe así. Ou se cadra si, e sinxelamente xa non eres aquel neno e xa nada voltará a saber como entón. Tampouco os pans de centeo.


Con esto dou cumprimento á invitación-desafío, ou que fose, de Silvana. Esta é a miña versión do meme das oito cousas.

1/11/07

PORQUE A NOITE VEN CEGA

porque a noite ven cega e famenta morrerás doutra volta por qué azucre chegarás hoxe por qué fiestra blasfemarás faros feliz andazo no centeo tolemia sacra de deméter sen perséfone asómate ao futuro pero agora e a voda sen noiva e o noivo sen remorsos coma aquel diaño ofertante ou aquel poeta cego ou todo o que deixaches cando non dixeches adeus cando non bailaches con el cando non foi si porque foi amén porque tamén o teléfono atrincheraba silencios aínda que un día fuches sara naquel pozo e décheslle de beber e el bebeu non esta noite porque esta noite ven cega como todas as noites como todas as mortes que morrerás añorando lavercas e lumes de xofre e un anaco de xiz