2/5/08

INFERNO

mañá
hoxe será onte
será tarde
os coitelos saberán
os nomes das túas noites
un andazo de luces
fará noxo dos teus segredos
será tarde
suplicarás teitos baixo a saraiba
debecerás fontes
vomitarás sedes
non esquecerás nada
mañá
cando hoxe sexa onte
e o inferno aniñe
ben adentro

BILLY

Boas noites Billy.
¿Pat? ¡Vaites, qué sorpresa!
Sabías que tiña que voltar.
Non tiñas por qué.
Si, si que tiña. Quedaramos que marcharías.
¿Quedaramos?
Quedaramos, Billy. Díxenche que tiñas que marchar. Advertinte.
Advertírasme.
Si, advertinte.

Billy remata de se abrochar a camisa e apóiase no marco da porta. Vai descalzo. Pat está sentado á mesa da pequena cociña da casa, cun vaso de tequila. Óllanse de fronte. Billy sorrí, Pat non.

¿Por qué ficaches Billy?
Esta é a miña casa.
Non é tal. É a de Pedro Maxwell.
Vivo con el e a súa irmá, Paulita.
¿Segues con Paulita?
Seguimos.
¿Por eso ficaches aquí? Poderiades ter marchado xuntos a México.
¿Por qué?
Porque pagan cincocentos dólares pola túa cabeza, Billy, ¿non che parece razón dabondo?
E ti ves gañalos, ¿non si?

Pat ergue unha vez máis o vaso de tequila e da outro grolo. Desta volta remátao. A man dereita segue ben amarrada á pistola, enriba da mesa.

Falamos non hai tanto tempo nesta mesma habitación. Dixéchesme que marcharías a México con Paulita.
Non Pat, dixen que o pensaría. Despois veu o de Stinking Springs.
O de Stinking Springs.
Si, alá caeu Charlie Bowdre. ¿Lembras?
Lembro. Tamén caeron dous dos meus homes, Billy. Dinvos a oportunidade de vos entregar.
Entregármonos á forca quererás dicir, ¿non era ese o trato, Pat?
Entregarvos sen máis disparos, sen máis sangue. Entregarvos ao sheriff do condado de Lincoln.
Que es ti.
Que son eu. Entregarvos para serdes xulgados.
E xulgáronme, ¿non si, Pat? Finalmente collíchesme e xulgáronme. E decidiron mandarme á puta forca. Os teus amigos.
Sabes que non son os meus amigos.
Cobras deles.
Un home ten dereito a se gañar a vida.
¿Cazando aos amigos, Pat? ¿Xa nada importa? ¿Qué foi dos vellos tempos?
Os vellos tempos.
Si, os vellos tempos, Pat. Cando eu e o resto dos Reguladores parabamos pola túa cantina: Dick Brewer, Frank McNab, Jim French... Loitabamos para vingar a Tunstall. Loitabamos para que Chisum e os seus non fixeran deste condado o que lles petase. ¿Xa nada daquilo lembras?
¿De qué carallo me estás a falar Billy? Abofé que lembro a puta guerra que montástedes neste condado, mais non desas parvadas que escribiron catro ociosos: Billy The Kid, Os Reguladores... ¿Chegaches a te crer toda esa leira? ¿De verdade segues a crer que vives nunha desas noveliñas de pistoleiros?
Sei o que vivín. Sei o que fun. Sei quén son. E ti estabas alí, comigo.
E agora estou aquí, Billy. Tamén contigo.
Cun revolver na man. Así non entran os amigos na casa.
Pregócho unha vez máis: marcha a México. Deixa este maldito condado.

Billy desapóiase do marco da porta e da un paso cara á mesa onde sentaba Pat. Éste alza o revolver apuntando a Billy. Billy detense.

Non des un paso máis, Billy.
¿Vasme matar? Así sen máis.
Matereite se me obrigas. Non des un puto paso máis.
A eso viñeches, ¿non sí? A cobrar ao fin eses cincocentos dólares.
Non, Billy. Viñen a che convencer que lisques de Fort Summer, do condado de Lincoln, do país.
Sabes que non farei tal. Vivo aquí. Xa cho dixen. Terás que me matar.
Fareino se me obrigas, pero non viñen a tal.
Queres que marche.
Poderiades irvos ata México. Paulita e ti. Mesmo pode que nun tempo a cousa vaia acougando por aquí e entón...
¿E entón?
Entón poderíades voltar.
¿Estasme a pedir que me agoche coma un coello?
Tento convencerte para que salves a túa vida.
Queres que me agoche coma un puto coello, namentres ti pavoneas a túa laboura de limpeza ante Lew Wallace.
Chámao como queiras, Billy. Sempre terás algo que dicir. Nunca nada será do teu agrado. Chámao como queiras, pero estouche a ofertar salvar o pelexo.
Non.
¿Non qué?
Non marcho.

Pat aloumiña o seu bigote. Os seus ollos fitan nos de Billy. Pola fiestra do fondo a alborada comeza a tinxir o horizonte. Ninguén dos dous repara naquela preciosa cor vermella. Silencio absoluto nas calexas de Fort Summer. Ao lonxe, moi quedo, soa un galo.

Non marchas.
Non.
Aínda non entendo por qué.
Sabelo de sobra.
¿Para demostrar que Billy The Kid segue a ser o mellor pistoleiro? ¿Para tentar contentar aos lectores desa prensa?
Non, Pat. Para saber que sigo sendo libre.
¿E non serías libre lonxe de aquí? ¿Ou é que só es libre coa maldita pistola na man e matando xente?
Serei libre facendo o que me pete.
¿Serás libre morrendo?
Pode que non morra eu, Pat.
Todos remataremos por morrer, Billy. Agora ou mañá. A tiros ou na cama. Pero non ten que ser necesariamente hoxe.

Un ruído de pasos no corredor. A voz de Pedro Maxwell pregunta quén vai. Sinte a Billy pero non recoñece a outra voz. Entra pola porta. ¿Quén vai? Todo acontece en apenas unha décima de segundo. Pat desvía a mirada cara a Pedro. Billy ergue a súa man dereita coma un lóstrego e, con ela, o seu revolver. Nesa mesma décima de segundo, Pat sinte, antes de velo, o movemento de Billy. Dispara. Unha bala atravesa o corazón de Billy e o seu revolver cae ao chan.
Deseguida chegará Paulita, berrando entre bágoas, e tamén os homes do sheriff Garrett. Pouco a pouco Fort Summer irá espertando e media vila congregarase no patio dos Maxwell. Os homes de Garrett cargarán o corpo de Billy nunha carreta para levalo cara ao vello cemiterio. Desconsolo no pranto de Paulita. Incredulidade nas olladas dos veciños. Silencio na tristura de Pat. Namentres, morto Billy, xa nada atrancará á súa lenda para botar a voar.