28/2/07

REFLEXIÓNS SOBOR DA CASA DE ASTERIÓN

Todo está muchas veces, catorce veces, pero dos cosas hay en el mundo que parecen estar una sola vez: arriba, el intrincado sol; abajo, Asterión.
Quizá yo he creado las estrellas y el sol y la enorme casa, pero ya no me acuerdo.
(J.L. BORGES)
.
Alí onde as verbas non abondan para nomear xeografías, hai unha habitación con catorce portas. Cada unha delas conduce a cadansúa habitación. E asemade, cada unha desas habitacións ten catorce portas, e novamente cada unha desas catorce portas levaríanos a cadansúa habitación con outras catorce portas.
E así sucesivamente ata o infinito. E no infinito todas as portas -as catorce portas, as infinitas catorce portas- conducirían a unha mesma habitación.
En realidade, a habitación que nos servía de punto de partida non é tal: é só unha das habitacións as que conduce cadansúa porta; portas que se percorremos en sentido inverso lévannos a habitacións nas que esa porta era só unha das catorce posibles.
Ao verdadeiro punto de arranque só se chega cando o noso camiño de retorno tende tamén ao infinito. E ese punto de arranque é unha sóa habitación, xigantesca -¿infinita?-, con catorce portas, por unha das que vimos precisamente de chegar no noso camiño de retorno.
E esa habitación é a mesma que a atopada cando o noso camiñar, no outro sentido da marcha, tamén tendía ao infinito.
O camiño sería así infinito nos dous sentidos: a meta é o punto de arranque son a mesma habitación.
Nun dos sentidos da marcha, en cada habitación que cruzamos deixamos atrás catorce portas, tendo entrado por unha delas, e temos enfronte unha soa. Non hai opcións. Abrimos esa porta e damos a unha nova habitación, descubrindo que esa porta era unha de entre catorce.
No sentido oposto da marcha si hai opcións: camiñamos cara a unha parede onde se abren catorce portas, e escollemos unha delas. Cada unha desas portas leva a outra habitación na que voltamos a ter enfronte catorce novas portas. Con todo, tales opcións resultan fugaces e ilusorias: ¿haberá que insistir que cando o camiño tende ao infinito todas as infinitas catorce portas levan a unha mesma habitación?
De feito, ilusoria tamén e a opción dun ou doutro sentido da marcha. Agotaremos as habitacións e agotaremos os camiños, e cando todos achégense ao infinito, a habitación á que os nosos pes chegen será a mesma.

NOSTALXIA

estráñote
como o mar estraña
aos barcos que devora