27/3/07

GOMORRA

As mapoulas aderezan o teu cabelo mentres están a derrubar as murallas de Xericó. Saboreo os teus beizos -bico a bico, trabada a trabada- namentres Abel cae morto por Caín.
Mais a túa pel, miña xoia, concentra agora a miña atención. Percórrote coma peregrino debecente, santificando pecados e procurando refuxios para a miña torpe lingua.
Afora, cae o diluvio e non retorna a pomba de Noe. Aquí dentro, sobreviviremos da carne e das salivas ata que o anxo terrible visite o noso fogar en Gomorra.

PENSA EN MIN

Think of me as one you never figured.
(Neil Young, "Powderfinger")
.
Pensa en min como alguén que nunca imaxinaches. Unha sombra perdida na multitude na que nunca repararás. Unha cacharela prendida baixo o sol. A saudade da margarida na noite estrelada. Unha luva para un mar que non devala. A espiña do toxo. A espuma do mar. O vento do trebón. O recuncho silandeiro desde onde David admira a Betsabé.
Pensa en min como alguén que nunca imaxinaches, alquén que nunca coñecerás: rodeada de orquestras non repararás no escuro merlo. Invéntame un rostro, imaxíname unha vida, tenta pensar en como sería collerme pola man. Non acertarás.
A bandeira branca arde no seu mastro: a guerra estoupa na pradeira e nos altos cumios e no terrible deserto. Todo virará patas arriba e nada voltará a ser o que foi. Seguiremos sos. Probablemente nunca virás na miña procura, nin tan sequera entón.
Mais se o fas, se pretendes atoparme, pensa en min como alguén que nunca imaxinaches.

18/3/07

SEMPRE CHOVE

Pecados fermosos coma flores,
luces que non deixan ver,
bágoas que dan risa,
coarenta moedas por un bico
e un primoxénito pola túa fe.
Arden de panos os peiraos e as estacións
e chove,
sempre chove,
para que sexa posible o mar.

DESVELO

Tesoiras coma noites.
Estrelas coma preguntas
de azogue.
Océanos coma versos.
¡Tantas fiestras para tan pouco lume!
¡Tantos medos!

Estoupan de frío as alboradas.
Ollos coma fervenzas.
¡Tantas lembranzas!
¡Tantos venenos para tan poucos faros!
Esquecementos coma universos.
A vida en dous pasos.

11/3/07

CONFESIÓN

Last night I told a stranger all about you
(MORPHINE)
.
Delia oh Delia
Delia all my life
If I hadn't shot poor Delia
I'd have had her for my wife
(JOHNNY CASH)
.
Onte pola noite conteille a un extraño todo sobor de ti. Conteille como foi que nos coñecemos, como xurdiu o amor, tamén como me abandoaches e, finalmente, como volviches a min. Como volviches como volve a noite, como volve a preamar, como volven todas as cousas que nesta vida volven a nós. Agora para sempre, abofé que si. Sorríes. Como un anxo. Como aquela noite na que nos bicamos por vez primeira. Cada vez que sorríes así derrotas exércitos na miña alma. E sábelo. Si, si, sábelo, miña rula, sábelo ben. ¿Queres algo máis? ¿Traigote algunha cousa máis para o almorzo? Non, non, non te movas. Xa cho traigo eu. ¿Cómo? Ai, si, o extraño de onte pola noite. Foi despois de que ceáramos xuntos aquí en casa. Saín. Precisaba un grolo. Baixei ao bar de Dolores, alí onde adoitabamos agardar por Ruth e Daniel antes de írmonos xuntos toda a noite. Xa non está Dolores tras da barra, e cáseque ningún dos que antes paraba por alí. Facianas novas, xentes diferentes. Todo cambia. Igual que cambiamos nós, miña rula. Nunca voltaremos a ser os de antes. Bueno, o caso é que precisaba un grolo e pedín un viño. Sentado na barra, espiaba no espello á clientela. Xente soa e xente con outra xente. Xente nova e xente menos nova. Ao meu carón, un home maior, barba cana e ollos apagados. Pediume lume mais agora xa non fumo. Charlamos un chisquiño desto e daqueloutro. Invitoume a outro viño e eu conteille todo sobor de ti. Semellas triste. Se cadra non queres escoitar esta letanía. ¿Si? ¿Seguro? Moi ben. Conteille todo sobor de ti. Desde aquela lonxana tarde en Brighton, cando coincidimos naquel bus, ata cando te recuperei para a miña vida. Desde as andanzas de dous rapazolos estudiantes en Inglaterra ata antonte, cando volviches facéndome feliz. Non sei nin cómo se chamaba o tipo de onte pola noite. Se cadra mo dixo, mais non quedei có nome. Foi mariñeiro, ¿sabes? El tamén contoume dunha muller. Andrea. Coñeceuna de moi novo, no barco que os levaba aos dous a Venezuela. Botoulle o ollo desde o primeiro día de viaxe, mais non deu triunfado no seu flirteo ata o día antes de chegar a destino. ¿Podes imaxinalo? Unha soa noite de paixón e nada máis. Ela apuntoulle o enderezo dos familiares cós que ía vivir e el perdeuno. Perdín aquel anaquiño de cartón e foi como perder a vida, díxome. Nunca foi quen de volver a atopala. Nunca se voltaron a ver. ¿Qué tería sido deles se el non tivera perdido aquel anaquiño de cartón? ¿E qué tería sido de nós se aquel día ti colles outro bus ou eu perdo aquel? Ás veces da vértigo pensar nestas cousas. Un non sabe ben ata qué punto á súa vida depende da casualidade. Eu non o souben ata que te atopei. E sentín morrer cando me deixaches. Vale, vale. Como ti prefiras. Deixaremos ese tema. Non quero que penses que xa non te quero como antes. Eu quérote igual. Coa mesma tolemia. Coa mesma obsesión. E así foi como aquel home perdeu a Andrea. Eu conteille como te gañei a ti. Primeiro en Brighton, e logo de volta aquí. Ben sei que nun principio non me tomabas moi en serio. Un rollo pasaxeiro. Sen compromisos. Algúns escollen cadeas, nós escolleremos ás. Así falabas daquela. Eu non. Eu sempre souben que o noso sería para sempre. Para sempre. Repito as verbas lentamente, deixoas caer sílaba a sílaba, cáseque letra a letra, dos meus beizos. Coma pingas de auga dun grifo mal pechado que insiste nunha letanía insana. Para sempre. Para sempre. Eu sempre souben que o noso sería para sempre. Día a día, semana a semana. Írmonos a vivir xuntos foi só o comezo da nosa historia. Outra pequena fenda na muralla de Xericó. ¿Seguro que non queres nada máis? ¿Un zumiño, outra tostada...? Deixame que te coloque ben o pelo. Así. Mellor, ¿non si? Así recollidiño séntate moito mellor. Si, írmonos a vivir xuntos foi só outro pasiño máis. Costárache tomar aquela decisión. Cantas voltas e reviravoltas, cantos argumentos á defensiva. Tiñas medo de perder a túa liberdade. Eu tiña medo de perderte a ti. Non pasou tal. Roubeite o primeiro bico naquel pub en Brighton. Roubeite o corazón ao pouco de írmonos a aquel estudio de aluguer. O home do bar díxome que en realidade ti tamén tiñas medo de me perder. Tiñas medo de que a rutina puidera chegar a roerlle os osos á nosa delicada historia de amor. Eu ben sabía que non. Eu sempre souben que o noso ía ser para sempre. Soubeno desde que me fixara no xogo da luz no teu pelo naquel bus en Brighton. Non, non, ruliña, non esaxero. Soubeno desde aquela. E xa ves que tiña razón. Faláballe a aquel home daqueles anos naquel estudio e a felicidade asaltoume ó corazón. Coma unha luz blanquísima contra unha pupila a escuras. Tentei non chorar mais chorei un pouco. Ben sabes o parvo que podo chegar a ser por veces. Foron bós tempos aqueles, ¿non si miña rula? Sei que ti tamén os botas de menos. Con todo, aquí estamos: xuntos. Seguimos xuntos malia todo o que pasou despois. Despois daquel arrecendo a fogar que fumos cravándolle a aquel recuncho. Día a día. Maratón tras maratón de sexo. Bágoa a bágoa. Risa a risa. Despois do inferno que tamén asaltou o noso pequeno ceo. Eso foi despois. Entón fumos felices. Así de rotundo pode dicirse. Felices. Despois chegaron outras cousas. Pero foi despois. E mesmo despois de todo, aquí estamos. Xuntos. Porque o noso é para sempre. Caeron varias copas de viño. A unha invitaba eu e a seguinte invitaba el. Nin lembro o seu nome. Só lembro os seus ollos tristes e a súa barba cana. El contoume de Andrea e eu conteille de nós. Agarda, agarda un chisco. Deixa que te incorpore un pouco na cama. Outro coxín atrás. Así. Mellor, moito mellor. Xa sei o que me dis con esa mirada. Ben cha coñezo. Non, miña rula, non: non é molestia coidar de ti. Tanto tempo estrañándote, tanto tempo devorado pola nostalxia... Agora só me importa ficar ao teu carón. Preto de ti. Así que, miña rula, o que sexa que precises ou desexes ou se te antoxe... por favor, para eso estamos. Un para o outro. Coma sempre foi. Coma sempre será. El contoume de Andrea e eu conteille de nós. E a noite foi esvarando cara a ningures, mentres lle debuxaba aqueles anos de felicidade. El sacudía a cabeza e sorría con incredulidade. Nese xesto lembroume ao meu pai. Cousas da xente maior. Teñen visto de todo. Teñen vivido de todo. A sabiduría aseméllase a cada volta máis ao cinismo, á tristura. ¿Chegaremos nós a ser así? Eu espero que non. ¿Ti? Ti seguro que non. Ti ficarás sempre como agora che vexo. Seguro. Entre copa e copa a miña historia chegou a cando marchaches. Marchaches de casa e o o mundo enteiro caeu sobre min. ¿Por qué marchaches? Aínda hoxe non sei a resposta. E ben que ma fixen durante un longo inferno. De borracheira en borracheira que me mergullei. De cidade en cidade que percorrín. De puta en puta que me paguei. E aínda hoxe non sei a resposta. Atopeite de novo. Tróuxenche conmigo de novo. E xa non me importa esa resposta. Con todo, aínda non sei por qué marchaches daquela. Falo da razón última, do negro móvil que impulsou ao teu corazón. Xa sabemos que coñeceras a aquel rapaz. Xa sabemos que ás miñas costas construíches con el un sucedáneo da nosa historia. Xa sabemos que entraches un día pola porta falando de que todo rematara, que había outra persoa, que marchabas con el. Xa sabemos todo ese teatro. O que aínda non sei e cómo chegaches a crer realmente naquel guión. ¿Realmente crías que unha historia como a nosa podía rematar así, coma un bodevil tan cutre e previsible? ¿Realmente crías todo aquelo que me cuspiches na cara? Que o noso había tempo que non funcionaba, que non te sentías viva conmigo, que non tiña sentido seguir adiante... ¿Realmente chegaches a te crer todas aquelas parvadas? Aínda hoxe non comprendo cómo puideches guindar con todo daquel xeito. O home do bar seguía a sacudir a cabeza e a sorrir con incredulidade. Escoitou silandeiro cómo me facía, unha vez máis, a mesma pregunta. Pechaches a porta tras de ti e crin morrer. Quixen morrer. Calquera cousa agás seguir engulindo día a día -¡noite a noite!- a túa traizón. Non a min. Ou non só a min. Traizoácheste tamén a ti mesma. Negando a nosa historia, o noso amor, negábaste a ti mesma. E foi así que xa non eras ti. E foi así que, porque non eras ti, podíate odiar sen che deixar de querer. Porque nunca che deixei de querer. Nunca. Nin tan sequera cando te odiei como te odiaba. Crin morrer e quixen morrer. Mais non fun quen de procurarme a morte. Unha saída covarde. Non podía facer tal. Tiña que coidar do noso amor, sementándoo no odio por esa na que te converteras -que non eras ti-, para cando todo volvese a ser como antes. Como agora. Sempre souben que todo podía voltar a ser como foi. Xa sabes que nunca, nunca, deixei de crer que o noso é para sempre. O home do bar dixo que entendía como me sentín. Pode ser: a xente maior ten vivido cáseque todo. Pode que saiban dabondo mesmo para entender o inferno no que se convertiu a miña vida daquela. Perseguinte como a lúa persegue ao sol. Día tras día, semana tras semana. Percorría os lugares nos que adoitabas estar. Vixiaba á xente coa que andabas. E nada. Aínda non me decatara ben que eras outra, que deixaras de ser ti mesma. Tiña que te buscar noutros lugares. Andarías con outra xente. Mesmo algunha das túas amigas regañoume: con qué dereito andaba tras de ti, por qué non aceptaba dunha vez o final do noso. Qué parvadas, ¿verdade? Eles dicíanno por ben, claro. Coidaban que eu era o trabucado. Que ti facías ben. ¡Qué sorpresa levarían se nos virán agora outra vez xuntos! Non sabían -como eu sempre souben e como ti tamén sabes agora- que o noso é para sempre. De xeito que procureite por onde non te cría atopar. Mais tampouco así puiden chegar a ti. Entón foi cando todo foi peor. Entón foi cando semellaba que non chegaría nunca o mencer. Entón eu mesmo cheguei a pensar que ía tolear. Que xa toleara. Que a miña mente enferma ía acabar conmigo. Longa noite de loucura e desesperanza. Pasaron os meses e tornáronse en anos. O home do bar deulle o derradeiro grolo á copa que tiña na man e preguntoume qué pasou logo. Ben se ve que hai outra luz nos teus ollos, rapaz, así que supoño que algo pasaría. Certo. Abofé que pasou. ¿Ou non, miña rula? Atopeite. Unha vez máis. A vez primeira foi en Brighton, nun bus. Hai tres días foi naquel parque. Camiñabas depresa, con ese xesto tan teu. Si, ese mesmo. Así souben que voltaras para volver a ser ti mesma. Aínda así rechazáchesme cando me acheguei. Deixame en paz. Qué queres de min despois de estes anos. Así falaches. Pero eu non son dos que se rinde á primeira. Medrei forte nesta longa noite de ferro. Conquisteite a vez primeira, en Brighton, e conquisteite outra vez agora. O home do bar brindou por eso. As copas chocaron e o viño correu polas nosas gorxas. Un apretón de manos a piques de chegar o novo día. Marchamos por camiños diferentes. Non tiven tempo de contarlle cómo fixen de ti, novamente, a que eras antes. A auténtica ti. Non esa outra que marchara querendo romper o irrompible. Non esa que se agochara do amor que eu levaba por bandeira. Non. Aquela outra rapaciña coa que o sol de Brighton facía faíscas no seu pelo. Aquela que seguías sendo, mentres eras aquela outra. E para que ti voltases, aquela outra tiña que morrer dalgún xeito. E morreu. Nas miñas mans. Cando o derradeiro bafo escapouselle pola gorxa que as miñas mans apertaban, volviches a ser ti mesma. A que eu lembraba. Pola que eu debecera tanto. Caiu o teu corpo ao chan sen pulso e eu erguino de novo. Fuches o meu Lázaro nunha milagre agardada. Volvías, volves a ser ti mesma. Voltaches a min. Morriches para vivires conmigo. Mateina -á outra- para que todo fose coma era antes, como seguirá a ser. Ou case. Agora a túa pel é pálida e fría, e aqueles coloretes graciosos fuxiron das túas meixelas. Non sinto a túa voz, esa voz que roubara aquela outra na que te convertiras, para ferirme con verbas envenenadas. Pero sei ben o que a túa mirada di. Aínda que sexa unha mirada perdida nun horizonte inalcanzable. Xa só teño de ti os bicos que colleito por min mesmo nos teus beizos, fríos coma o mármore, e por entre os que parece enxergarse ás veces, a podredumbre que nos rodea. Retiro o almorzo que non tocaches, como tampouco tocaches a cea. Érgote outra vez coa axuda dos coxíns da cama. Atrapei no teu rostro un xesto fermoso, sen dúbida. Certo que xa non me fala a túa voz. Certo que o frío aseñorouse da túa pel. Mais todo esto son só detalles que non trocan o esencial. Voltamos a estar xuntos como nunca debemos ter deixado de estar. Porque, miña doce rula, permíteme que me reitere unha vez máis, nós estamos destinados a estar xuntos para sempre. Para sempre.
.
So if your woman's devilish
You can let her run
Or you can bring her down and do her
Like Delia got done
(JOHNNY CASH)

2/3/07

CHANZOS ABAIXO

fiestra pechada onde as ondas minten pleamares e seica andazos mortais terrible acougo de celofán e agora escoitaremos o pronóstico do tempo mais ela nunca saberá sempre foi nunca nalgures unha illa chea de futuro e o piano e o contrabaixo e o blues de gorxa en gorxa aínda agardaremos un chisco porque hai paxaros de ollos felices e mañá sempre chega para morrer onte mais ela tampouco saberá e o anxo de deus presentouse ante maría e moitas cousas máis moitas cousas máis chanzos abaixo da escaleira infinita que desbarata ventos mornos na costa e maruxía onde o corazón non chega nunca