tag:blogger.com,1999:blog-17784296290983088592024-03-08T00:38:11.886+01:00BITÁCORA DO PEQUODR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.comBlogger72125tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-13608350191784551022011-09-19T22:45:00.004+02:002011-09-19T23:09:08.586+02:00HAIKU PRESAXIOcántos outonos<div>caberán nos meus ollos</div><div>cando me faltes</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-52408004845122972912010-10-24T18:25:00.005+02:002010-10-31T16:48:35.165+01:00HONKY-TONK HAIKUEla díxome<div>Xa non te quero máis.</div><div>Outro whisky? Vai!</div><div> </div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-16470431873463480802010-06-19T02:42:00.004+02:002010-10-31T16:47:49.394+01:00lobo negroincendio nos bosques<div>seca no río</div><div>e ti fronte a apocalipse</div><div>espido e con máscara</div><div>agardando por Circe</div><div>lobo negro</div><div>noite branca</div><div>flores e cairos</div><div>todos os anxos caerán</div><div>aos pés de Lilith</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-66347246747284495272010-01-01T19:49:00.002+01:002010-10-31T16:46:50.245+01:00HAIKU FINISTERRAE<div style="text-align: center;">súbita luz</div><div style="text-align: center;">desde o faro nocturno:</div><div style="text-align: center;">lóstrego salgado</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-91000681272020710572009-12-27T20:25:00.008+01:002010-10-31T16:45:49.050+01:00BENVIDA<div style="text-align: justify;">chegaches? un nome e unha cifra ou se cadra nunca porque a tristura e ti cheguei ás veces vexo flores arterias abaixo e música de Monk cando o futuro tropeza bébedo ficarás? ceo de lousas mais con certeza e alba e viño morno e dezasete lobos non sei ata cando de xeito que ela ou se cadra nada e almanaques coma incendios sempre e cando lóxicamente por suposto de tanta ferralla baixo o vendaval se quixeras se ti quixeras leviatán orquídeas vinte en espadas tras dos pasos de Deméter por Arizona e Bucarest fiestras adentro entrañas afora mais el non quererá</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-9070421500756797502009-12-13T02:05:00.011+01:002010-10-31T16:45:09.771+01:00HAIKU VOYEUR<div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style=" white-space: pre; font-family:Arial;font-size:13px;">(para X.M.G.)</span></div><div style="text-align: center;">axexo ás noivas</div><div style="text-align: center;">-femias de espuma e xiz-</div><div style="text-align: center;">na miña fiestra</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-10484917085482226362009-08-12T01:34:00.006+02:002010-10-31T16:44:40.554+01:00FADO CONDENA<div>agora</div><div>que xa sei que o lume queima</div><div>agora</div><div>que o futuro xa murchou</div><div>agora</div><div>que só nos queda esta inercia</div><div>e apenas un silencio de tambor</div><div>agora</div><div>vou pechar as portas do meu peito</div><div>cadea de por vida</div><div>delincuente corazón</div><div>voulles negar teito ás andoriñas</div><div>pétalos de tedio</div><div>non me quere non me quere</div><div>repite a miña flor</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-35292111337707406172009-08-09T22:13:00.002+02:002010-10-31T16:44:06.292+01:00HERÁCLITO vs PARMÉNIDES<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; "><div style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 3px; padding-right: 3px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; width: auto; font: normal normal normal 100%/normal Georgia, serif; text-align: left; "><div style="text-align: justify; "><i>Terá quince anos, pero ten mellores tetas que moitas de trinta.</i></div><div style="text-align: justify; ">Ernesto sabe sentenciar como poucos, calquera que sexa o tema que ocupe á tertulia do Bar Academia. Plácido, tras do mostrador, enche outra ronda de cuncas. Ninguén, nen mesmo el, sabe ben de ónde xurdiu o nome dun bar que rexenta a súa familia desde hai varias xeracións. Seica en tempos houbo alí unha escola.</div><div style="text-align: justify; "><i>E logo, ¿seica agora prefires meniñas e non mulleres de verdade?</i></div><div style="text-align: justify; ">Paulino provoca a Ernesto nun combate que xa é un clásico no Academia. Mesmo na mesa do tute torcen a mirada cara á barra. Sorrisos esquivos, ollos entrepechos de afiada sabiduría. Unha man remexe un palillo na boca. A atención deste universo masculino é toda para os dous vellos contendentes.</div><div style="text-align: justify; "><i>Xa. Seica a ti non se che van os ollos tamén tras da filla de Laureano. Aínda me dirás que non pagaría a pena de aproveitala agora. Ben pouco tardará o tempo en estragar mesmo esa froitiña.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Eu non digo que non sexa linda. Só que prefiero mulleres feitas e dereitas, non cativiñas. O tempo non trocará nada nela.</i></div><div style="text-align: justify; ">Ernesto nega coa cabeza mentres escoita a resposta de Paulino. Nótaselle a ansia de lle respostar.</div><div style="text-align: justify; "><i>¿Que o tempo non trocará nada nela? Menuda carallada. Todo murcha, Paulino, todo vai para baixo. Nada volta atrás nin fica igual. Mira para nós se non.</i></div><div style="text-align: justify; ">Paulino ergue a súa cunca e baleiraa dun só trago. Plácido pon outras dúas cuncas enriba do mostrador para Fermín do Retratista e Román das Pereiras, que entran xa pola porta. Tintinea a louza contra o mármore.</div><div style="text-align: justify; "><i>Non me veñas con esa leria, Ernesto. Cambiar non cambia nada. Nunca.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>¿Ai non? Pois eu non vexo máis que cambios en derredor.</i></div><div style="text-align: justify; ">Paulino abanea negativamente a cabeza mentres prende un cigarro cun misto. Aspira profundamente e logo solta o fume.</div><div style="text-align: justify; "><i>Iso é porque porque non sabes mirar máis que cós teus ollos. Se lle botaras apenas un chisco de sentidiño, só unha miguiña de caletre, entenderías que todo é sempre o mesmo.</i></div><div style="text-align: justify; ">O índice dereito de Paulino sinala o centro da súa propia fronte, acompañando o discurso. Ernesto deixa agromar un sorriso despectivo. As voces do resto de parroquianos comezan a entrar no debate, alternativamente aportando razóns e argumentos tanto dun coma doutro lado. Nicanor da Casamoura tenta unha vía intermedia, conciliadora, que recolle un case inmediato fracaso. Fálese de fútbol, política, caza ou teoloxía, as discusións do Bar Academia non toleran a posibilidade da transacción.</div><div style="text-align: justify; "><i>A ver, a ver... Iso de que todo é sempre o mesmo vas ter que mo expricar ben a modiño. ¿Ou xa non hai estacións no ano, nen idades no home? ¿Non murchan e agroman as árbores acaso?</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Así é, Ernesto, pero todo iso non é máis que o que vemos. Por baixo de todos eses cambios, ¿acaso non se manteñen as mesmas cousas? As idades dos homes non fan que sexamos uns de nenos e outros de mozos, e logo outros de vellos, ¿non é? E pasan as estacións polos carballos da Chousa Grande pero, ¿non son sempre os mesmos?</i></div><div style="text-align: justify; ">Plácido, desde o seu púlpito moderador tras da barra, ergue levemente a súa man dereita e intervén.</div><div style="text-align: justify; "><i>Oes, Paulino, e digo eu... se todo segue a ser sempre o mesmo, se nada cambia nunca ... ¿cómo é que prefires ás mulleres feitas e dereitas, como ti dis, e non ás rapazolas? Algo cambiará, digo eu, para que prefiras unhas ás outras.</i></div><div style="text-align: justify; ">O índice de Ernesto sinala a Plácido mentres a súa cabeza asinte cun teatral balanceo.</div><div style="text-align: justify; "><i>Se estamos a falar de coller unha muller para tal </i>-chisca un ollo ao auditorio-<i>, entón falamos dalgo superficial...</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Superficial si, ¡pero ben que presta, carallo!</i></div><div style="text-align: justify; ">A nota á marxe, que incendia a gargalladas o local, pona Amancio O Quincallas desde o seu recuncho habitual, ao carón da mesa do tute.</div><div style="text-align: justify; "><i>Presta, presta... madia leva que si. Mais non deixa de ser algo no que fozan só os sentidos, os instintos. Eu para iso, prefiro unha muller coma Deus manda, ben feita e ben crescida; outros, non sei </i>-os seus ollos viran cara a Ernesto apenas unha décima de segundo-. <i>Pero se facemos traballar un pouco á nosa cabeciña, se pensamos racionalmente e non coma animaliños en celo, máis aló do que nos digan os nosos ollos poderemos ver que ela, coma nós, é sempre a mesma: nena, rapaza, muller, vella; mais sempre a mesma.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Vale, vale. Ti dirás o que queiras do que ve a túa cabeciña e o teu raciocinio pero eu, e de certo que os demáis que estamos aquí... que igual somos parvos, que igual non vemos máis que cós ollos... eu, Paulino, vexo que o mundo cambia. Vexo cousas que non vira antes , e vexo o tempo levarse por diante todo. ¿E sabes qué? Mesmo cousas que si parecen sempre iguais, como o que ti dis, tamén teñen cambios e morren, e voltan a nacer. Ai tes ao noso río Ficeso, por exemplo: segue onde estivo sempre, e corre por onde sempre correu. Pero a auga que corre por el, a mesma non pode ser, ¿non é?</i></div><div style="text-align: justify; ">O Paulino pousa a súa cunca no mostrador e fita directamente no Ernesto.</div><div style="text-align: justify; "><i>Mesma auga, augas diferentes, mesmo río ou non, supostas novidades neste mundo. Aparencias. Espellismos. Pensao ben, Ernesto: se algo é, o que sexa pero se é, non vai deixar de ser. Se algo deixa de ser, digo eu que non era xa antes nada. E se algo non é, tampouco pode ser que logo sexa. Non sei se me explico.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Explícaste como o carallo. Aínda creerás que con trabalínguas dos teus vas convencer a alguén.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Eu dígoche como son as cousas, Ernesto. Ímportame ben pouco convencerte de nada. Ti segue a ver as cousas ó teu xeito.</i></div><div style="text-align: justify; "><i>Abofé que así farei, para iso me nasceron ollos na cara, ¡cona! E miro con eles e, dígovolo outra vez, a filla do Laureano está para levala tras do millo. ¿Ou non?</i></div><div style="text-align: justify; ">O último argumento acapara un apoio case unánime. Paulino encóllese de ombros mentres o debate multiplícase entre os partidarios dun e doutro, enchendo o bar de voces e berros, argumentos e xuramentos, sen que apenas ninguén escoite a ninguén.</div><div style="text-align: justify; ">E como se a discusión tivese vida propia, ben pronto virará cara á feira grande que haberá nunha semana e, de aí, cara a calquer outro tema que lles serva a todos para retrasar ó camiño para casa. Ficarán no Bar Academia ata que o luscofusco derive en noite pecha e Plácido os bote á rúa.</div><div style="text-align: justify; ">Mañá será outro día, aínda que todo siga igual. </div></div></span>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-52557245577956480962009-05-17T04:01:00.006+02:002010-10-31T16:43:30.944+01:00DE DERROTAS E HOMESun grolo de whisky<br />-turba, lume e carballo-,<br />a voz de Chet Baker<br />e toda esta noite enorme<br />-silencio, silencio e diaño-<br />que non poderei enfrontarR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-7281131361688531932008-12-20T00:21:00.007+01:002010-10-31T16:42:57.424+01:00KYRIEtodos eses nomes<br />que creáchedes para min<br />xa non servirán<br />nunca máis<br /><br />agora<br />instruireivos na miña lei<br />revelareivos o meu poder<br />e ergueredes altares brancos<br />en intrincados templos<br />e darédesme en holocausto<br />ás vosas fillas e fillos<br /><br />e saberedes así<br />que non haberá máis amor<br />que non haberá paraíso<br />e imploraredes por min<br />entre os anxos e o lixoR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-61702199682027256282008-05-02T00:49:00.003+02:002010-10-31T16:42:13.705+01:00INFERNOmañá<br />hoxe será onte<br />será tarde<br />os coitelos saberán<br />os nomes das túas noites<br />un andazo de luces<br />fará noxo dos teus segredos<br />será tarde<br />suplicarás teitos baixo a saraiba<br />debecerás fontes<br />vomitarás sedes<br />non esquecerás nada<br />mañá<br />cando hoxe sexa onte<br />e o inferno aniñe<br />ben adentroR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-21292304531074002752008-05-02T00:31:00.005+02:002010-10-31T16:40:42.152+01:00BILLY<div align="justify">Boas noites Billy.<br />¿Pat? ¡Vaites, qué sorpresa!<br />Sabías que tiña que voltar.<br />Non tiñas por qué.<br />Si, si que tiña. Quedaramos que marcharías.<br />¿Quedaramos?<br />Quedaramos, Billy. Díxenche que tiñas que marchar. Advertinte.<br />Advertírasme.<br />Si, advertinte.<br /><br />Billy remata de se abrochar a camisa e apóiase no marco da porta. Vai descalzo. Pat está sentado á mesa da pequena cociña da casa, cun vaso de tequila. Óllanse de fronte. Billy sorrí, Pat non.<br /><br />¿Por qué ficaches Billy?<br />Esta é a miña casa.<br />Non é tal. É a de Pedro Maxwell.<br />Vivo con el e a súa irmá, Paulita.<br />¿Segues con Paulita?<br />Seguimos.<br />¿Por eso ficaches aquí? Poderiades ter marchado xuntos a México.<br />¿Por qué?<br />Porque pagan cincocentos dólares pola túa cabeza, Billy, ¿non che parece razón dabondo?<br />E ti ves gañalos, ¿non si?<br /><br />Pat ergue unha vez máis o vaso de tequila e da outro grolo. Desta volta remátao. A man dereita segue ben amarrada á pistola, enriba da mesa.<br /><br />Falamos non hai tanto tempo nesta mesma habitación. Dixéchesme que marcharías a México con Paulita.<br />Non Pat, dixen que o pensaría. Despois veu o de Stinking Springs.<br />O de Stinking Springs.<br />Si, alá caeu Charlie Bowdre. ¿Lembras?<br />Lembro. Tamén caeron dous dos meus homes, Billy. Dinvos a oportunidade de vos entregar.<br />Entregármonos á forca quererás dicir, ¿non era ese o trato, Pat?<br />Entregarvos sen máis disparos, sen máis sangue. Entregarvos ao sheriff do condado de Lincoln.<br />Que es ti.<br />Que son eu. Entregarvos para serdes xulgados.<br />E xulgáronme, ¿non si, Pat? Finalmente collíchesme e xulgáronme. E decidiron mandarme á puta forca. Os teus amigos.<br />Sabes que non son os meus amigos.<br />Cobras deles.<br />Un home ten dereito a se gañar a vida.<br />¿Cazando aos amigos, Pat? ¿Xa nada importa? ¿Qué foi dos vellos tempos?<br />Os vellos tempos.<br />Si, os vellos tempos, Pat. Cando eu e o resto dos Reguladores parabamos pola túa cantina: Dick Brewer, Frank McNab, Jim French... Loitabamos para vingar a Tunstall. Loitabamos para que Chisum e os seus non fixeran deste condado o que lles petase. ¿Xa nada daquilo lembras?<br />¿De qué carallo me estás a falar Billy? Abofé que lembro a puta guerra que montástedes neste condado, mais non desas parvadas que escribiron catro ociosos: Billy The Kid, Os Reguladores... ¿Chegaches a te crer toda esa leira? ¿De verdade segues a crer que vives nunha desas noveliñas de pistoleiros?<br />Sei o que vivín. Sei o que fun. Sei quén son. E ti estabas alí, comigo.<br />E agora estou aquí, Billy. Tamén contigo.<br />Cun revolver na man. Así non entran os amigos na casa.<br />Pregócho unha vez máis: marcha a México. Deixa este maldito condado.<br /><br />Billy desapóiase do marco da porta e da un paso cara á mesa onde sentaba Pat. Éste alza o revolver apuntando a Billy. Billy detense.<br /><br />Non des un paso máis, Billy.<br />¿Vasme matar? Así sen máis.<br />Matereite se me obrigas. Non des un puto paso máis.<br />A eso viñeches, ¿non sí? A cobrar ao fin eses cincocentos dólares.<br />Non, Billy. Viñen a che convencer que lisques de Fort Summer, do condado de Lincoln, do país.<br />Sabes que non farei tal. Vivo aquí. Xa cho dixen. Terás que me matar.<br />Fareino se me obrigas, pero non viñen a tal.<br />Queres que marche.<br />Poderiades irvos ata México. Paulita e ti. Mesmo pode que nun tempo a cousa vaia acougando por aquí e entón...<br />¿E entón?<br />Entón poderíades voltar.<br />¿Estasme a pedir que me agoche coma un coello?<br />Tento convencerte para que salves a túa vida.<br />Queres que me agoche coma un puto coello, namentres ti pavoneas a túa laboura de limpeza ante Lew Wallace.<br />Chámao como queiras, Billy. Sempre terás algo que dicir. Nunca nada será do teu agrado. Chámao como queiras, pero estouche a ofertar salvar o pelexo.<br />Non.<br />¿Non qué?<br />Non marcho.<br /><br />Pat aloumiña o seu bigote. Os seus ollos fitan nos de Billy. Pola fiestra do fondo a alborada comeza a tinxir o horizonte. Ninguén dos dous repara naquela preciosa cor vermella. Silencio absoluto nas calexas de Fort Summer. Ao lonxe, moi quedo, soa un galo.<br /><br />Non marchas.<br />Non.<br />Aínda non entendo por qué.<br />Sabelo de sobra.<br />¿Para demostrar que Billy The Kid segue a ser o mellor pistoleiro? ¿Para tentar contentar aos lectores desa prensa?<br />Non, Pat. Para saber que sigo sendo libre.<br />¿E non serías libre lonxe de aquí? ¿Ou é que só es libre coa maldita pistola na man e matando xente?<br />Serei libre facendo o que me pete.<br />¿Serás libre morrendo?<br />Pode que non morra eu, Pat.<br />Todos remataremos por morrer, Billy. Agora ou mañá. A tiros ou na cama. Pero non ten que ser necesariamente hoxe.<br /><br />Un ruído de pasos no corredor. A voz de Pedro Maxwell pregunta quén vai. Sinte a Billy pero non recoñece a outra voz. Entra pola porta. ¿Quén vai? Todo acontece en apenas unha décima de segundo. Pat desvía a mirada cara a Pedro. Billy ergue a súa man dereita coma un lóstrego e, con ela, o seu revolver. Nesa mesma décima de segundo, Pat sinte, antes de velo, o movemento de Billy. Dispara. Unha bala atravesa o corazón de Billy e o seu revolver cae ao chan.<br />Deseguida chegará Paulita, berrando entre bágoas, e tamén os homes do sheriff Garrett. Pouco a pouco Fort Summer irá espertando e media vila congregarase no patio dos Maxwell. Os homes de Garrett cargarán o corpo de Billy nunha carreta para levalo cara ao vello cemiterio. Desconsolo no pranto de Paulita. Incredulidade nas olladas dos veciños. Silencio na tristura de Pat. Namentres, morto Billy, xa nada atrancará á súa lenda para botar a voar. </div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-32004304797744917822008-04-18T23:37:00.005+02:002010-10-31T16:38:16.803+01:00O RETORNO DE RICARDO REISDéixame dicirche<br />Lidia<br />Aquí na beira do río<br />Nosas mans desenlazadas<br />Nosas almas quedas<br />Apenas dúas crianzas<br />Dous destinos nun só fío<br />Déixame dicirche<br />Que nada paga a pena<br />Que non hai auga para tanta sede<br />Nin pan para tanta fame<br />Que a vida pasa como pasa o río<br />Que duran as flores apenas<br />O que duran os nosos bicos<br />Mellor agardar espertos<br />Mellor agardar calados<br />Mellor deixar que fale o río<br />O que calen os nosos beizos<br />Déixame dicirche<br />Lidia<br />Que nada paga a pena<br />Agás este silencio atento<br />Dúas crianzas adultas<br />Sentadas ao sol<br />Aquí na beira do ríoR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-5284288784844069532007-12-22T00:25:00.001+01:002010-10-31T16:36:05.414+01:00MELANCOLÍAchove contra a fiestra<br />café con leite enfriando<br />e el non viráR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-3299361483394619202007-12-09T21:30:00.001+01:002021-07-20T19:50:06.574+02:00AESTUSmira<div>qué horizontes derrotas nos meus peitos</div><div>qué camelias estoupas</div><div>na miña pel a flor de alma</div><div>de bico en bico</div><div>trabando xofre</div><div>lambendo vida</div><div>coma un animal</div><div><br /><div>
sinte</div><div>ese mar extraño</div><div>que me desarmas entre as pernas</div><div>que me imbas a bautismos</div><div>pleamar que me procuras</div><div>entre os pétalos</div><div>cálice adentro</div><div>alí</div><div>onde atesouro
cen mil primaveras </div></div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-86147181477216598272007-12-07T00:49:00.001+01:002010-11-14T23:22:45.083+01:00FADO DESPEDIDAdíxenche adeus coma quen<br />lle di adeus ao mar<br />apenas coma quen<br />lle pecha a porta á noite<br />coma quen<br />ten só ao amor por testemuña<br />coma quen<br />toma a deus por inimigo<br />díxenche adeus coma quen<br />lle di adeus ao sol<br /><br />fuches sede nunca pozo<br />nunca fuches pan na mesa<br />eras fame sen acougo<br />eras noite de xeada<br />nunca faro nunca porto<br />fuches desdén e navalla<br />como agora lembranza impune<br />como agora faísca insomne<br /><br />o teu amor foi garabato<br />no bafo dunha ventá<br />foi espuma aos pés da praia<br />foi lóstrego<br />foi fume<br />un avionciño de papel<br /><br />díxenche adeus coma quen<br />lle di adeus ao horizonte<br />apenas coma quen<br />lle pecha a porta ao mañáR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-21219473642295403462007-11-10T12:04:00.001+01:002010-10-31T16:35:28.187+01:00SÓ E SEN AZUCRE<div align="justify">¿Qué vai ser?<br />Café.<br />¿Só?<br />Só. Sen azucre.<br />O local está aínda medio baleiro. É cedo, moi cedo. A xeada da noite aínda branquea os tellados e os cristais dos coches na rúa. Pousas na cadeira o abrigo e as luvas. Miras no reloxo: case as cinco e media. O home pon o teu café na mesa.<br />Vai coller o tren das seis e cuarto, ¿non si?<br />Vou.<br />Ata dez minutos antes de sair non lle vai chegar. Antes paraba máis aquí.<br />Si, antes.<br />¿Vai querer algunha cousiña máis?<br />Non, grazas. Polo momento có café abonda.<br />O home volta ao xornal no mostrador. Daslle un groliño ao café e abres o bolso para comprobar que tes contigo o bilete. Está aí. Deixas o bolso enriba da maleta. Ficas un intre mirando para ela. Seméllate curioso que nela caiba todo o que levas, tendo en conta que non deixas nada atrás. Nada agás cousas que xa nada importan; alomenos xa nada che importan a ti. Polo de agora fican lembranzas, pero agardas que se diluan coma esa xeada de afora cando chege o mediodía. ¿Cando chegará o teu mediodía?<br />¿Ten bocadillos?<br />O home mira para ti mentres pon outra copa de coñac a un parroquiano.<br />¿Bocadillos?<br />Si, bocadillos.<br />Non pero podo facerlle un se quere.<br />Quero. ¿Pode ser de xamón?<br />Pode. Deseguida llo teño listo.<br />Entrouche a fame, coma sempre. Cando saíches de casa non eras quen de botar nin unha migalla á boca. Demasiadas cousas ficaban entre aquelas paredes, cousas escuras que ás que xa nin queres poñer nome. Tan só querías sair dalí. Canto antes, como fose. Onte compraches o bilete, pero non sabías se o usarías. Hoxe xa non dubidas, ¿verdade? Agora xa estás aquí, na cantina da estación, devecendo por que os minutos pasen, por que ese tren chegue, por subir a el e marchar para sempre. Un derradeiro groliño de café. Sentouche ben: xa nin as mans están frias. ¿E esas uñas? En canto remate a viaxe terás que as arranxar un pouco. Mesmo pintalas. Xa non lembras nin a última vez que pintaches as uñas. ¿Fora pola voda do Tucho? Si, foi daquela, e xa choveu desde entón, ¿non si? Ergues a mirada un pouco e cazas a un dos homes da barra ollando cara ti de esguello. ¿Qué pensarán? Seguro que nada. Tan só unha muller: razón de máis para que un home mire. Os homes sonche así, ben o sabes ti.<br />Aquí ten, un bocadillo de xamón.<br />Grazas.<br />¿Póñolle outro café?<br />Si, por favor.<br />¿Igual? ¿Só?<br />Si, só e sen azucre.<br />Mirás unha vez máis o reloxo: case as seis menos cuarto. Cómo se arrastra o tempo cando queremos que voe. Non anda igual cando un disfruta de algo. Nesas ocasións en que un querería deter o tempo e ficar así para sempre. ¿Cando foi a derradeira vez que te sentiches así? Eso xa custa máis de lembrar. Pero houbo intres así, malia que agora fiquen lonxe. Podes lembrar un río arrodeado de salgueiros, o balbordo da festa ao lonxe, a calor daquel serán petando por entre as sombras, rebotando nas veloces augas. E tamén podes lembralo a el.<br />O seu café.<br />Grazas. Dígame qué lle debo.<br />Diche o prezo e procuras no moedeiro para lle pagar. Pola ventá de enfronte xa se ve o primeiro chisquiño de luz de día. Xa falta menos para que chegue o tren. Deixarás atrás todo, tamén esta cantina, e montarás nel. De seguro que unha vez dentro, cando xa se poña en marcha, desaparecerá esa laxe fría e pesada que tira do teu peito. Durmirás co solciño na cara, arrolada polo traqueteo do tren. E espertarás xa noutro lugar. E todo, ou case todo, ficará aquí, ben atrás. Rematas o bocadillo e saboreas o café. É de pota, e sabe ben malia que probablemente recalentouno de onte. Terás que ir ao baño antes de subires ao tren.<br />Perdoe, ¿o baño…?<br />O home ergue un chisquiño a vista do xornal e sinala unha porta ao fondo.<br />No fondo do corredor, a porta da dereita.<br />Grazas. ¿Impórtalle se deixo a miña maleta aí?<br />Perda coidado, tereille conta dela.<br />Cruzas a cantina sentido a mirada da media ducia de homes que baixan cafés con licor denantes de comezar a xornada. No baño a luz semella amarela. O teu rostro no espello ten peor aspecto por culpa desa luz enferma. Hai cansazo debuxado baixo os teus ollos. ¿Cómo non ía haber? Esta noite non durmiches nin un chisquiño, devecendo pola hora de marchar, como deveces agora polo cobizado tren. Sacas do bolso o peite e arranxas un chisquiño o pelo. Tanto ten: despois durmirás no tren e alá irá todo o peiteado. Si, durmirás no tren. Miras á estraña do espello e pensas en qué diría el. Nada. Non diría nada. Ou si. Pero xa non importa. ¿Ou si importa? Non, xa non importa. Xa non voltará a importar.</div><div align="justify">Rematas no baño e voltas á cantina. Agradéceslle ao home ter tido conta da maleta, que arrastras cara afora. E así, cando son case as seis e cinco, saes á fría mañá camiñando polo andén. Asómaste e tentas enxergar o tren no horizonte, entre os sabugueiros que hai aló no fondo. Abafas no frío aire da mañá e abrochas ben o abrigo. A brétema vai retrocedendo. E mentres agardas por ese tren que tería que estar xa a piques de chegar, durante un intre que marcha coma un lóstrego, todo en derredor de ti aseméllaseche inzado dun misterioso aire de despedida. Tentas un torpe sorriso mentras miras doutra volta o reloxo. Non chegas a ler a hora porque soa, coma o alarido dun animal ferido, o fero asubío do tren, que xa asoma tras dos sabugueiros.<br /><br /></div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-25560623698691533852007-11-02T22:55:00.001+01:002010-10-31T16:33:25.740+01:00OITO LEMBRANZAS FINXIDAS<div align="justify">Aquel adeus naquel aeroporto, onde ficaches silandeiro dubidando se habería algún futuro posible sen ela. Houboo. Tamén o había con ela, mais ese non será teu -nin dela- nunca. O teu presente pertenze a ese futuro que non crías posible entón, naquel aeroporto tras daquel adeus.<br /><br />Os versos de Dylan Thomas naquela cafetería. Afora chovía, diluviaba por veces. O café enfriou esquecido mentres voltabas as follas, mentres repetías en voz baixa rage against the dying of the light, mentres te preguntabas cómo non souberas antes que alguén xa dixera todo aquelo.<br /><br />Aquel home naquel parque. Eras apenas un cativo, chegabas tarde a casa, apuraches o camiño por aquel parque prohibido. Saiu de ningures, ou tal vez sinxelamente non o sentiches chegar. Preguntouche algo, nunca soubeches qué, porque non atendiches ao que dicía, nin aos seus acenos. O teu pánico mantiña os teus ollos na súa boca. Ninguén te crerá pero sabes ben que os viches alí: dous cairos afiados, dous cairos de animal.<br /><br />Aquela noite con aquela descoñecida. Odias recoñecer que non lembras o seu nome, nin a cor dos seus ollos, tan só a calor dos seus peitos. E tamén como tremeu entre os teus brazos, como xemeu cando os teus beizos procuraron aquel bebedoiro salgado, como tirou por ti naquela cama na que faltaba o seu marido. Nunca voltou a aquel bar. Nunca soubeches máis dela.<br /><br />A luz daquel sol de medianoite naquela cabana, ás aforas de Nordkapp (Noruega). Sentácheste durante horas cunha cunca de rooibos ollando cara ao ceo. Unha noite vestida de eterno solpor, de cores que nin tan siquera tiñas imaxinado. Desde un azul escuro coma un pecado secreto ata un afiado laranxa con ínfulas de vermello. Tamén o océano semellaba transfigurado. As horas souberon a segundos.<br /><br />O sabor daquel naan nas rúas de Bikaner. Deixaras que os teus pes te perderan polo mercado do centro, preto do castelo inglés. O deserto soplaba calor na vila, e a humidade do monzón non daba descargado. O aire afogábate. Sentaches nun recuncho preto dun home que facía naan nunha prancha metálica. Pediches un par deles e saboreáchelos mentres abrías o libro de Mircea Eliade. Dicía que poucos lugares na India lle namoraran como aquela vila no deserto rajhastaní. Non fuches quen de saber por qué. Pero pagou a pena de percorrela. E aquel humilde naan soubo a gloria.<br /><br />A primeira vez que escoitaches unha doina. Non tiñas escoitado antes ese xénero de canción romanesa. Era Cluj, era inverno e aquel café estaba ateigado. Xurdiran dous días libres naquelas negociacións en Bucarest, e Bucarest non era lugar para malgastalos. Aquela voz de muller alambicaba penas fondas, angurias escuras, pura saudade. Non lembras o nome daquela muller, unha artista local que mesmo vivía nunha aldea preto dalí. Saboreaches un bó vaso de leite quente con mel e canela mentres a doina subía e baixaba, danzando no aire, falandolle a todo o público desa dor metafísica e misteriosa.<br /><br />O sabor do pan recén saido do forno da casa, cando a túa aboa repartía aquel primeiro anaquiño entre ti e os teus primos. ¿A qué sabía? Sabía a infancia, sabía a centeo, sabía a ledicia. Xa nada sabe así. Ou se cadra si, e sinxelamente xa non eres aquel neno e xa nada voltará a saber como entón. Tampouco os pans de centeo.<br /><br /><br />Con esto dou cumprimento á invitación-desafío, ou que fose, de Silvana. Esta é a miña versión do meme das oito cousas.<br /><br /></div><div align="justify"></div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-61051550505806138732007-11-01T18:26:00.001+01:002010-10-31T16:30:39.646+01:00PORQUE A NOITE VEN CEGA<div align="justify">porque a noite ven cega e famenta morrerás doutra volta por qué azucre chegarás hoxe por qué fiestra blasfemarás faros feliz andazo no centeo tolemia sacra de deméter sen perséfone asómate ao futuro pero agora e a voda sen noiva e o noivo sen remorsos coma aquel diaño ofertante ou aquel poeta cego ou todo o que deixaches cando non dixeches adeus cando non bailaches con el cando non foi si porque foi amén porque tamén o teléfono atrincheraba silencios aínda que un día fuches sara naquel pozo e décheslle de beber e el bebeu non esta noite porque esta noite ven cega como todas as noites como todas as mortes que morrerás añorando lavercas e lumes de xofre e un anaco de xiz</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-69142647298904075712007-10-21T20:06:00.001+02:002010-10-31T16:28:53.127+01:00EXSILIUM REGINAEdixécheslle a ela<br />que a flor seguía viva<br />mentira<br />mentira<br />a flor xa morrera<br />no trono sen raíñaR. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-19078526592180674262007-10-21T19:50:00.001+02:002010-10-31T16:28:04.884+01:00LOBOS<div align="justify">A nena non ten nada en especial: os medos nocturnos son normais nestas edades. Con estas verbas tranquilizadoras Marta e Román voltaron a casa con Silvia. Silvia ten cáseque catro anos e non durme polas noites. Marta e Román non saben xa que facer. Tentaron deixala durmir coa luz acesa e tentaron deixala durmir traendo a súa camiña na habitación dos pais. O primeiro resultou inútil, o segundo practicamente tamén: xa non choraba e berraba, pero o medo seguía sen lle deixar durmir. A peor solución de todas sería que a nena volte a durmir con vostedes; non ten sentido que deamos un paso atrás no eido de afacela a asumir que ten unha habitación propia. Compre recalcar este tipo de disciplinas. Tamén dixo eso o médico; o que non lles dixo foi cómo facela durmir, cómo sacarlle aquel pánico que a invadía cando se achegaba a noite.<br />¿Ves? Así metidiña na cama nada che vai pasar; e papá vai ficar aquí mesmiño, ¿vale? Non vou deixar que veñan os lobos. Desde hai tres días Silvia identifica o obxecto dos seus medos: hai lobos na súa habitación: todas as noites aparecen os lobos. Polo día pasa as horas entre os xoguetes que desparrama polo chan. Tan só un xoguete fica esquecido no fondo do caixón: unha moneca de trapo con dous botóns por ollos e un zurzido por sorriso. ¿Non xogas con Mariana? Ninguén lembraba de onde viñera tal nome para esa moneca de trapo. Tampouco cando chegara a casa. Non, con Mariana non. ¿E logo? Mariana é mala.<br />Cando o día ía rematando, mentres Román ou Marta recollían todo o arsenal de xoguetes para o baul, Silvia ía entón directa para Mariana. ¿Agora sí? ¿Non era mala Mariana? Sí. Mariana é mala, e non a quero, é moi mala. Pero ela pode cos lobos. ¿Pode cos lobos? Non se achegan a ela. Seguen alí, non marchan, oubean e amosan os dentes, pero non se achegan a ela.<br />Cada noite a cativa, con Mariana pendurando da súa maniña, insístelle aos pais para durmir con eles, tentaba retrasar o intre de ir ao seu cuarto, prégaballes que quedaran con ela. Esa tampouco é boa idea, a súa filla ten que enfrontar eses temores nocturnos ela mesma.<br />Así e todo, esta noite Marta ficará coa súa filla. Para tentar tranquilizala. Para convencela de que non hai lobos. Senta no chan, a carón da camiña, na posición do loto e tenta entretela cun conto, pero Silvia non escoita á súa nai; tan só treme de medo e aférrase a Mariana. Marta durmirase mesmo antes que a súa filla.<br />Esa noite Marta espertará e os medos de Silvia contaxiaránselle coma un andazo sen nome. O cuarto da nena a escuras, nin tan só un chisquiño de luz pero Marta pode sentir os olliños acesos de Silvia, que segue a tremer de medo, salaiando moi baixiño. E algo máis. Hai algo máis no cuarto. Non, se o final vas resultar ti máis medoñenta que a cativa. Dígoche que si, home, que alí había algo. Soñáchelo, Marta, non me amoles con teimas desas. Soño, ou pesadelo, ou tolemia. Pero Marta sabe que alí hai algo na escuridade. Algo malo. Algo alerta. Algo que oprime no seu peito, que pesa coma unha lousa enriba dela. Non se ve nada, mais está alí. E Silvia chora baixiño. E aquelo que se sinte e non se ve, que axexa nas tebras móvese. Mesmo podería xurar que acoruxaba, case abafando. Marta, polo amor de Deus, que xa es grandiña... non me veñas con contos de vellas. ¿Paréceche a ti que teño gañas de contar contos? ¿Téñote aspecto de andar con lerias? Un pesadelo, Martiña, foi un pesadelo. Non, Román, non; aínda non estou tan tola como para non saber se estou esperta ou soñando. Se che digo que alí había algo e que había algo, ¡hostia! ¿Algo? ¿Qué? Non sei, non sei.<br />Algo que se move, en derredor da camiña da nena, en derredor do cuarto. Marta tenta moverse pero algo segue a pesar enriba dela. Un pequeno esforzo e pode mover un brazo, apoiarse no chan e tentar erguerse. Entón sinte aquelo, o que sexa que se move no cuarto, xusto a carón dela. Ten pelo. Ou algo que Marta sinte coma o pelo dun animal no seu brazo espido. Un salaio morre nos seus beizos. Silvia chora baixiño. E entón Marta repara en que pode ver a Mariana. Ergueita na man de Silvia. ¿Pero se todo estaba a escuras cómo diaños podías ver a moneca? Non sei, pero era o único que se podía ver nas tebras do cuarto. Enrabichada, anoxada, unha faciana terrible. O sorriso cosido xa non semellaba un sorriso. Os dous botóns miraban fixo a aquelo que se movía. Mesmo diríase que o seguían coa mirada. Marta, ¿estaste a escoitar? ¿unha moneca de trapo que segue coa mirada algo nun cuarto a escuras? ¿Qué queres que che diga? Foi así, ri de min canto queiras; foi así. Sei o que vin.<br />Outra tentativa de erguerse. Outra vez aquelo que pasa ao seu carón, abafante, cheo de pelo, cheo de maldade. Marta apenas pode respirar do medo. Axeonllada, sen ser quen de dar un só paso, sen voz coa que berrar por Román, o seu corazón galopa tolo no seu peito. O rostro de Mariana semella o dun demo de trapo. Silvia escomenza un pranto moi quedo, moi quedo, sorbendo moquiños, saloucando entre bágoas. Ti non sabes o que sentín alí, ti non sabes o que vin alí. Tin non sentiches chorar a Silvia sen ser quen de achegarse a ela.<br />E, con todo, dalgún xeito o instinto materno sobrepoñeráse ao medo. Marta achégase cáseque dun brinco á camiña de Silvia. Entón todo acontece moi rápido. Marta tan só sabe que sairá correndo do cuarto con Silvia no seu colo. Pouco máis. Pero houbo máis. Aquelo que se movía no cuarto tamén reacciona fronte a Marta. E Mariana fronte a aquelo. Houbo un ouvido, ou un bufido, ou algo, e un chillido tamén. Marta nunca poderá asegurar se berrou ela ou Silvia. Ou Mariana. E un cheiro a bravío. E un topetazo contra dela. E Mariana acendida e terrible, cunha sorte de luz de seu. E algo que só verá Marta ao día seguinte tras sair da ducha: marcas de poutas, ou coitelas, ou sabe Deus qué, nas súas costas. Catro marcas paralelas a piques de facerlle sangue. Non está segura de sentir nada cando saiu correndo do cuarto. Non está segura de nada. Faríaste eso en calquer sitio, qué sei eu, caerías en algo ou rozarías con algo. ¡Veña Román! Non hai nada no cuarto da pequena no que facerse estas marcas. Pois ti me dirás logo. ¿Ou vas a dicirme que un lobo dos que fala Silvia rabuñoute? Mira Román, non vou discutir máis o que pasou esta noite. Só che volvo a dicir que non vamos a seguir aquí nin un día máis, ¿estamos? ¡Nin un só día máis!<br />Ao día seguinte será a mudanza. Por sorte segue baleiro o piso da praia dos pais de Silvia. Comezarán a procura dun novo piso, tras levar os datos do que deixan á inmobiliaria. Venderase ben, non vos preocupedes. É un bo piso, amplo, ben iluminado. ¿Cómo é que o deixades? Marta non se afai nel, non sei, manías de mulleres, xa sabes. En fin, tanto ten: en dous meses teredes un comprador. Perfecto, graciñas Manuel. De nada, home, chámovos en canto teña algo.<br />E alá quedará o piso. Nin Marta nin Román voltarán por alí. Todas as cousas viaxarán có camión de mudanzas á casa da praia. É máis pequena, así que Silvia durmirá no único cuarto cós seus pais. Acabarán os medos. Acabarán os choros para ir a durmir. Silvia medrará e esquecerá pronto aquel cuarto, aquel medo nas noites. Tamén esquecerá a Mariana. A moneca de trapo será o único que ficará no vello piso. Nunca saberán qué foi dela nos tres meses e pico que pasarán ata venderse o piso. Ninguén estará alí para contarlles da terrible guerra que seguirá, todas as noites, entre Mariana e os lobos. Nin tampouco de cómo rematará. Os compradores tan só saberán dunha vella moneca de trapo esquecida no cuarto do fondo, tirada no chan e raxada de arriba a abaixo: coma se lle pasasen a pouta dun can. </div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-44220655993294954672007-10-13T13:26:00.001+02:002010-10-31T16:27:13.992+01:00DE HEROES E TRAXEDIAS<div align="justify">Desde a porta do Holed Bucket, John botou unha ollada ao local, sombreiro en man e desabrochando o broche da capa, denantes de camiñar con paso calculadamente elegante cara á barra. Algún recíproco saúdo aquí e acolá. O sombreiro é pousado na barra xunto coa capa. John bota atrás os seus cabelos nun xesto de estudiada coquetería. Pide un bourbon, e sírvenllo nunha cunquiña de louza, como a el lle gusta. Outra ollada ao local mentres atusa os bigotes: é sábado, media tarde, e a cousa anímase pouco a pouco.<br />Nunha das últimas mesas un home de branca e longa barba pónse en pé e acena có brazo. John veo e camiña onda el, entre borracheiras de soldados, partidas de póker e acedas discusións políticas. Máis saúdos recíprocos aquí e acolá.<br />Chegas un chisquiño tarde, John, mais alédome de que poideras vir. O home da barba branca achega ao mesmo tempo unha cadeira para John. Por nada do mundo perdería unha das súas tertulias, Señor Forrester. Con coidadas maneiras todos son presentados: case que todos son habituais, sábado tras sábado, pero hai algún neófito. Sete homes compartindo mesa e dispostos a demostrar, con inxenio e prestancia, que forman parte da crema da sociedade de Washington, Distrito de Columbia.<br />Hoxe chegaron aínda máis soldados: todos os pubs da cidade están ateigados cós nosos rapaces, bebendo, procurando troula e tentando deixar atrás a guerra. As palabras de Dwight Gallagher acompáñaas sinalando có seu cigarro a unha boa chea de rapaces de uniforme en crecente balbordo. Todos asinten e erguen as súas copas pola recente victoria dos rapaces. John mira descreidamente onde os soldados mentres da un groliño no seu bourbon en cunquiña de louza. Martin Forrester, congresista republicano e rubicundo planeta ao redor de quen orbita esta tertulia, pregunta a John polos seus vindeiros proxectos. ¿Cando poderemos disfrutar de novo contigo no Teatro Ford? John agradece cortesmente o interese do Señor Forrester, mais polo momento non hai proxectos á vista. Foi o ano pasado por estas datas cando vostede fixo aquel memorable Benedick de Much Ado About Nothing. Terry Fischer, xornalista e notable vividor, copa de viño tinto en man, da detalles desa gran actuación de John. Os que estiveron alí asinten as súas gabanzas. John agradece, cun tímido sorriso, as laudatorias verbas.</div><div align="justify">Ao fío desa obra de Shakespeare xurde un tema de conversación: a natureza do amor, e a relación deste coa traxedia. Sucédense os tópicos vestidos de pretendidas orixinalidades, as citas dos clásicos. Fischer baixa dun grolo a súa copa de viño tras declamar con histriónica paixón versos de Poe. Aplausos.</div><div align="justify">John pousa lenta e delicadamente a súa cunquiña de bourbon. Vaia tamén o meu aplauso para o noso bardo de Baltimore. Pola miña parte, meus ben queridos amigos, gustáriame chamar a súa atención sobre unha cuestión: o amor, do que todos vostedes falaron atinadamente, e citando sabias e afinadas sentencias, tan só atopa o seu sentido último na traxedia. O carozo do amor é traxedia, e na traxedia móstrase tal e como é. John é o máis novo da xuntanza, mais fala co aplomo do que se sabe facer escoitar. Voz pausada, xestos teatrais e elegantes no intre exacto, ollos de neno pícaro. Eu diría máis: o sentido esencial do home latexa na traxedia, no drama, nas sombras da vida; non na felicidade, non na ledicia. Non: é na traxedia, nese intre no que unha vida tambaléase entre o inferno ou a gloria, onde un home atopa o verdadeiro significado da mesma. Porque é entón e só entón, meus amigos, no que un home pode chimpar desde a lama deste mundo na ara dos heroes. Deixenme tan só darlles un exemplo sacado da mitoloxía da historia. Se hai unha obra do divino Shakespeare que un servidor admire sobre as demáis, esa é Xulio César; e un personaxe máis que ningún outro: Bruto. Algúns lembrarán a interpretación que meu irmán fixo o ano pasado no Teatro Ford de tal personaxe. ¿Quen podería esquecer tal, John? Tanto vostede coma Marco Antonio, como Edwin coma Brutus, e tamén o seu irmán máis novo, Junius, coma Casio, estiveron os tres sinxelamente xeniais. Pasará tempo sen que poidamos ver unha versión do Xulio César como aquela. John agradece as verbas do congresista Forrester e segue a falar co seu verbo engaiolador. Bruto resulta un icono admirable para a idea que lles propoñía.<br />Os tertulianos intercambian xestos de asentimento mentres escoitan, silandeiros e engaiolados, o discurso de John. Foi entón cando aquel rapaz achegouse á mesa da tertulia do congresista Forrester. Ten escasamente vinte anos, flaquiño e cun gabán enorme que malamente cubre os farrapos que leva por camisa. Sosténse na muleta que sustitúe a perna esquerda perdida, mentres a man dereita agarra unha vella gorra de pano. Avanza paseniñamente e mirando ao chan. Faciana imberbe de neno, un parche cúbrelle o ollo perdido. Chega xusto cando John remata o seu pequeno parlamento sobre traxedias, heroes e sentidos últimos da vida.<br />¿Podemos facer algo por ti, fillo? Forrester faille un xesto para que se achegue máis. O rapaz da un pasiño máis axudándose da muleta. Non quixera molestarlles, señores. Tan só querería, de ser posible, abusar da súa xenerosidade para con este soldado: calquera axuda será benvida con toda a miña humilde gratitude. Todos os cabaleiros sacan algunhas moedas para o rapaz. ¿Onde fuches ferido, fillo? En Richmond, señor, hai dúas semanas. Estiven convalecente ata antonte. ¿Richmond, eh? Seica foi unha batalla dura ata que obrigástedes a Lee á retirada. Eu non chegei a ver tal, señor. A miña compañía avanzaba na vanguardia, e tivemos unha escaramuza con tropas nas aforas da cidade ao chegar.<br />Gallagher da unha longa calada ao seu cigarro. Cóntanos como foi esa escaramuza, rapaz. ¿Chegáchedes a loitar corpo a corpo cos sudistas? Chegamos, señor, abofé que si. Recibíronnos con fogo cruzado desde dúas posicións; aí perdín o meu ollo. Con todo seguimos a avanzar e caemos sobre eles. Foi un inferno, señor, se me permite a expresión. John érguese da súa cadeira e achégase ao rapaz. Ponlle unha man no ombreiro e sorrí. Velaquí temos, señores, un admirable exemplo daquelo que lles dicía hai un chisquiño: un home, un xoven home, que atopa o seu sentido de heroe nunha traxedia. Velaquí temos un Bruto feito carne nos nosos tempos. O rapaz amaga un pequeno sorriso mentres se lle colorean as meixelas. Agradézolle de corazón o cumprido, señor, mais eu non me teño por heroe, nin levei medalla algunha nin... Non, rapaz, eu non falo de medallas nin emblemas. Falo de elevarse por riba da terrible proba na que a vida te puxo, e triunfar. ¿Pensa vostede que o noso xove amigo triunfou realmente? Sen dúbida, amigo Fischer. Que o seu desgraciado aspecto non lle trabuque a vostede. Este rapaz enfrentouse coa traxedia e dela saíu feito un home, no sentido máis exacto da verba. ¿Non si?, engadiu sorrindo cara ao xove soldado. Non lle sabería dicir, señor. Non lembro moi ben o que aconteceu despois de ser ferido na cara. Sangraba polo ollo e seguía a correr có resto dos compañeiros. Atacamos aos sudistas coas baionetas. Algúns deles fuxiron, outros fixéronnos fronte. Un deles tirou comigo cun golpe de culata na miña cabeza e, xa no chan, cravoume a súa baioneta no meu muslo xusto aquí. O rapaz sinalou o borde da perna perdida. Non sei nin cómo apuntei o meu rifle cara a el. Lembro o seu rostro cada noite, señores, cada noite. Choraba de rabia. Dubidei un segundo. A dor na miña perna e no meu ollo furábame ata a alma. Disparei. Rebenteille o rostro. Xa non sei máis ata espertar no tren hospital camiño de Washington.<br />Os membros da tertulia do congresista Forrester escoitaban en silencio. John petou coa súa man no ombreiro do rapaz. Un xesto que tenta amosar viril camaradería. Rapaz, estes cabaleiros que comparten comigo mesa saben que as miñas preferencias nesta guerra estaban có sur; con todo, admírome do teu valor. Poideches dubidar un intre de máis e aquel soldado teríate matado. Pero disparaches. Erguícheste por riba da traxedia para te converter en heroe, nun superhome, como diría un autor alemán que fai as delicias do Señor Fischer. Mais dime, ¿qué se sinte ao matar a un home?<br />O rapaz ergueu o rostro e mirou nos ollos de John. Non lle sabería dicir, señor. Estiven case dous anos de servicio e xa esquecín o que sentín a primeira vez. O que non sei se serei quén de esquecer é o rostro deste soldado: era novo coma min, choraba, tiña uns rizos loiros coma os dun amigo da miña nenez. Non sentín outras mortes coma esta, señor, se é que comprende o que tento dicirlle. Entendo, rapaz, abofé que entendo. No teu caso a traxedia que te investiu de heroe foi tamén a traxedia dese soldado morto. Eras ti ou el, e fuches ti. Todos aquí brindamos por eso: porque fuches ti.<br />E todos ergueron os seus licores polo rapaz. John puxo a capa e axustou o broche. E agora, meus queridos amigos, déixolles para ir ao teatro. ¿Da traxedia real á traxedia representada, John? Non, Señor Gallagher, hoxe temos comedia musical no Ford: "O Meu Curmán Americano". Con todo, xa saben que levo sempre comigo esto por se a traxedia chega a asomar á miña porta. John saca un pequeno Derringer do peto do traxe. Pode que sexa un arma pequena de máis para se enfrontar coa traxedia, John; non semella a arma dun heroe. Sorrisos. John garda o Derringer. Non haberá apuro, Fischer: cunha arma aínda máis humilde David tirou por terra a Goliath.<br />John vólvese cara ao rapaz, que segue alí en pé a carón da mesa. Pon unha prateada moeda de dólar na súa man. Que a vida coide de ti por moito tempo, fillo: agora que atopaches o verdadeiro sentido dela e tornaches en heroe, que a vida traia copas cheas de ambrosía para ti. ¿Cómo te chamas? Fowley, señor, William Fowley para lle servir. Encantado de coñecerte, William Fowley.</div><div align="justify">John extende a súa man e estreita a do rapaz. Algún día agardo ter a oportunidade que ti tiveches de me converter en heroe; ata entón son apenas un actor que da vida a outras vidas que non son a miña. Quizais mañá chegue ese día... quizais esta mesma noite. ¡Quén o sabe! Grazas pola súa xenerosidade e as súas amables verbas, ¿Señor...? Booth, John Wilkes Booth. E púxose o sombreiro coa elegancia natural coa que só el sabía acompañar cada xesto, e marchou do Holed Buckett cara o Teatro Ford.</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-19431239991061813952007-10-11T00:05:00.001+02:002010-10-31T16:26:02.528+01:00CELEBRACIÓNHai un chisquiño que atropelaron ao gato. O pobriño ficou esmagado na estrada. "Viva a velocidade", dixeron os ratos.R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-83478699291369188522007-10-07T14:09:00.001+02:002010-10-31T16:25:09.862+01:00ENTERRADO NAS SOMBRAS, DUBIDANDO DA LUZ<div align="justify">Esto podería ser un conto. Podería escribirse un bo relato a partires desta historia. Mesmo unha novela. Mais agora será apenas un argumento, unha historia espida de máis artificios que servirá apenas para ser contada máis ou menos como a min me foi contada.<br />A primeira vez que escoitei esta historia era un cativo de uns seis ou sete anos. Sentaba a carón do me abó mentres el liaba tabaco negro. O can tiña conta das vacas. Meu abó falaba e falaba. Contoume todo tipo de historias; aquela foi a primeira vez que me contou esta. Só lla escoitei unha vez máis. Era unha historia de cando loitou na guerra civil, na fronte de Aragón. Meu abó loitou na batalla do Ebro, de onde voltaría cunha ferida no pé: unha bala que entrou e saiu dun lado a outro. Amosoume esa ferida varias veces. Naquela fronte, naquela guerra tamén loitou o abó dun dos meus mellores amigos. Podieron terse matado un a outro; non foi así e agora nós vivimos outros tempos. Esta historia non ten que ver có abó do meu amigo. Esta historia non ten que ver coa ferida no pé do meu abó.<br />Avanzando cara a Teruel tomaron unha pequena vila de onde se retiraran os milicianos. A vella igrexa fora feita cinzas, prendéranlle lume. Meu abó e outros soldados traballaron nas ruinas, tentando salvar as catro cousas que o lume deixara a medio arder. Rematando de mover pedras atoparon unha portela de madeira no chan, taponada cunha meda de pedras. Non eran pedras caídas no incendio, eran pedras postas a propósito para pechar a conciencia a porta. Abrírona e baixaron as escaleiras cun farol de gas. Abaixo había un home cáseque espido, noxento de cinza e pó, barbas longas, famento e medio cego ao sair na luz do día.<br />Non lembro canto tempo dixera o meu abó que levaba naquel burato. Semanas, longas semanas. A xente da vila dixera que cando prenderan lume á igrexa supuxeran que mataran ao cura. Non fora así: deixárano naquel burato, sen comida, sen auga. Bebera dun pequeno rego que se filtraba polas paredes desde o pozo da casa rectoral. Non comera nada nese tempo.<br />O capellán que ía coas tropas encargouse de asealo e darlle de comer. Ao día seguinte foi domingo e o cura rescatado cocelebraría a misa de campaña xunto có capellán castrense.<br />Montouse un pequeno altar de campaña a carón da torre que sobrevivira da igrexa en ruinas. Todos os soldados estaban presentes e tamén a xente da vila. Chegou o sermón, e o capellán deixoulle o turno ao cura rescatado. E chegou a sorpresa. Todos agardaban unha arenga para seguir a liberación de España do terror comunista, contra os roxos que foran quen de atentar contra un ministro de Deus. Non houbo tal. Meu abó contoume dun home que falou en voz queda e tremente. Agardades de min que vos fale de Deus e non son quen de tal nestes intres. Nerviosismo entre os oficiais, mirada estrañada do capellán. Non sei nin cantos días levo enterrado nese burato, sen luz, sen comida, bebendo a auga que lambía nas pedras... tentei procurar por Deus, chamei por El... mentiríavos se vos dixera que sentín a súa resposta. Non vos podo asegurar se hai ou non hai un Deus por riba de nós. Pasar polo que pasei faime dubidar do sentido deste mundo. Berrei coma Xesús na cruz e, coma el, sentinme abandoado polo Pai. Non son merecente de estar con vós nunha eucaristía.<br />Aínda lembro ao meu abó cando me contaba esta historia. Moi serio e interrumpíndoa para berrar instruccións ao can para termar das vacas. Os oficiais e o capellán dérono por tolo: un pobre home que pasara por unha situación límite. E sen dúbida que pasou por tal, pero o meu abó sempre lembraba a historia deste cura coma un antídoto contra as certidumes e seguridades excesivas. Naqueles tempos, naquelas condicións: un cura que rescatado polos salvadores da esencia católica da patria amosa en público as súas dúbidas de fe.<br />Lembrei a historia estes días lendo fragmentos do libro "Mother Teresa: Come Be My Light", con cartas de Teresa de Calcuta, recopiladas polo Reverendo Brian Kolodiejchuk. A escuridade, a falta de resposta de Deus, Xesús ausente, a desesperación de estar perdendo o contacto coa divinidade que lle dera luz e forzas para a súa laboura, unha heroina que xa non sabe ben se ten algún sentido final aquelo polo que loita "Dígame Padre, ¿por qué hai tanta dor e tanta escuridade na miña alma?".</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1778429629098308859.post-87865896251272478922007-10-06T01:59:00.001+02:002010-10-31T16:24:40.278+01:00VIAXE AO FUTURO<div align="left">Un home volta ao futuro para reconstruir a civilización. Deixa tras de si, canda nos, unha flor que trouxo desde acolá. Leva canda si tres libros para cumprires tal mision. Tres libros.</div><div align="justify">Borges gustaba de lembrar estas dúas imaxes da historia de Wells. Tamén Ali. Ali chámase por nome completo Alasdair Scott; vive en Inverness, bebe cervexa ale, lee con devoción a Borges e a Bret Harte, xoga regular ao xadrez e obséquianos a algúns privilexiados coa sua amizade. A última vez que estivemos xuntos, baixando cervexa tras cervexa no pub The Phoenix, mentres tentaba salvar un erro na súa apertura italiana, Ali preguntoume pola historia de H.G. Wells. ¿Qué libros terías levado ti? Non o sei. Pode que me preocupase máis de qué flor traer desde o futuro.</div><div align="justify">Varias cervexas máis adiante, tras perder un par de veces no xadrez, Ali confesoume que tivera un soño desasosegante había tres noites: él viaxaba desde un pasado a un futuro, deixando atrás unha flor e levando consigo tres libros, e salvaba a civilización nese futuro. ¿E gañabas o amor da rapaza? Non lembro unha rapaza no meu soño. Pois o home de Wells voltaba por ela, non por salvar a humanidade. Eu non sei por qué voltaba: collía os tres libros e marchaba. Non semella desasosegante o tal soño. Pois érao. Ti non viches aquel futuro, nin sentiches a responsabilidade de escoller os tres libros.</div><div align="justify">Pedín outra pinta de McEwan's e Ali un vaso de Talisker. Supoño que me contarás qué tres libros levaches ao futuro. ¿Cales levarías ti? ¿Eu? Non sei, Ali, tres calquera. Pode que ningún. ¿Cales levaches ti? A Iliada, O Poema de Gilgamesh e un manual de esperanto. ¿Esperanto? Non sabía que falases esperanto. Non o falo, non teño tal libro: era un soño. </div><div align="justify">Con tal bagaxe bibliográfico o noso ben querido Ali erguía unha nova civilización miles e miles de anos máis aló da nosa. Non esperaba o do esperanto. Pregúntome cómo soarán os versos da Iliada en esperanto; hai tempo, xa demasiado tempo, unha rapaza leume un anaquiño da Iliada en grego. Foi nun cuartiño dunha pensión en Marsella. Gustárame o son das verbas. Pregúntome como soará en esperanto.</div><div align="justify">A historia non remata aí. Houbo máis: unha botella cunha carta nunha praia. Deso tamén tiven eu un soño. Non, non, non: o da botella xa non foi soño. Atopeina ao día seguinte, en Seilibost. De cando en cando Ali collía a bici e saía cara ás Hébridas: a percorrer millas, a esquecer algo, a lembrar a vivir. Seilibost é un lugar axeitado para eso, e para moitas cousas máis. ¿Atopaches unha mensaxe embotellada en Seilibost? Atopei. ¿E dicía...?</div><div align="justify">Ali deu un grolo ao seu Talisker e rebuscou nos petos da cazadora. Sacou un papeliño gastado e medio amarelo, no que as dobreces non foron quen de domar a tendencia a enrolarse. Púxomo nas mans e abrino. "Dankon pro savanta ni". Manuscrito, con letriñas xeitosas e de caligrafía adornada. </div><div align="justify">¿En qué está escrito? ¿Checo ou algo así? Non. Eu tampouco souben recoñecer o idioma de principio, pero Marion axudoume. Marion é unha rapaza de Glasgow que, de cando en cando, achégase por Inverness para tentar convencer a Ali de que é a muller da súa vida. Ali aínda non está convencido. Eu daría un brazo por que o tentase comigo. ¿E qué lingua é? Esperanto. </div><div align="justify">Claro. Esperanto. ¿Qué outro idioma podía ser se non? E Marion non só identificou o idioma; tamén llo traduxo a Ali. "Grazas por nos salvar".</div><div align="justify">De cando en cando fago unha escapada a Inverness. Por Ali e por fuxir de todo, ás máis das veces cara a Ullapool ou ás Orcadas. Non volvín a coincidir con Ali desde aquela noite. Non contestou aos dous ou tres emails que le enviei, e atopalo no móbil sempre foi misión imposible. Marion dí que agora tornou máis acedo e solitario. Nunca foi un terrón de azucre, Marion. Agora é peor que antes, podes crerme. ¿Virás ti por Inverness esa fin de semana? Non, pode que fique por aquí, teño chollo que rematar; se ves a Ali, dille que lle estraño. Direillo. E de paso pode que lle diga o ciumento que me fai sentir.</div><div align="justify">Non estaba Ali e Marion, efectivamente, tampouco. Os colegas do Phoenix dixeron que voltara a traballar un tempo en Aberdeen, pero ningués o sabía con certeza. Ninguén soubo darme noticias concretas do meu bó amigo Alasdair Scott. Ninguén sabía nada de cartas en botellas desde o futuro que chegaran ás costas das Hébridas. E ninguén falou tampouco de futuros en esperanto.</div><div align="justify">Somos moitos os que botamos de menos a Ali, e Marion non é das que menos. Nin tan sequera quedounos algunha flor dese futuro onde fuxiu.</div>R. A.http://www.blogger.com/profile/12872657313504774933noreply@blogger.com3