29/8/07

CARNE COMO A MIÑA CARNE

Carne como a miña carne
Fame como a miña fame
Chámasme Patroclo
Aquiles do meu tormento
Día tras noite
Noite tras día
Amordazamos auroras
En esgrimas tenrísimas
Gladiadores sen acougo
Na porfía
Do mel
Beizos coma praias
Preamares coma falos
Meu atleta zíngaro
Meu cravo
Meu xílgaro
E calas aos meus bicos
Con seculos fugaces
E rabuñas incendios no meu peito
Pirotécnias afiadas
Salaios incandescentes
Chámasme Hefestión
Alexandre do meu contento
E derrótasme doutra volta
E doutra volta somos
Felices coma diaños
Recén caídos do ceo

19/8/07

DESAPRENDIZAXE: LECCIÓN PRIMEIRA

mentimos amores por fame de sexo
mentimos praceres por fame de amor
cremos neses praceres por fame de sexo
cremos neses amores por fame de amor

LUDUS VIRII

coliseo atento
á pericia gladiadora
primeiro sangue
na area quente
baixo o ceo azul
da tarde

TAMPOUCO HOXE

vértigo da tesoira polo inverno de zinc porque o silencio do teléfono vermello sabe a piano cego e tamén estaban aqueles nomes de muller borrados pola marea seica as faiscas feriron á noite nunca nunca mais tampouco agora e sobre as horas do reloxo de area a orquesta esvara paseniñamente decasete mil oitocentos cinco paxaros esquecidos e todas as praias nesta mañá e deus sentado nun trono falso e ninguén virá tampouco hoxe na procura de nós

18/8/07

TARBERT, HARRIS ISLAND, ESCOCIA (12-8-2007)

Brúa o vento tras das fiestras do Rockview Hostel e unha incesante e inmisericorde choiva cae sobre Tarbert. Afora, rúas silandeiras e desertas nun típico domingo nas Hébridas. Todo está pechado nesta vila, agás o Harris Hotel -onde fumos quen de almorzar pola mañá e tentaremos cear esta noite- e este pequeno "hostel" (albergue), onde un fato de vagabundos compartimos cociña, salón e dormitorio.
Hoxe, camiñar polas rúas desta vila mariñeira ten un aquel espectral; nin unha persoa polas rúas, nin un coche pola estrada. Onte sábado houbo unha pequena feira local onde poder saborear toda unha constelación de galletas e postres caseiros escoceses, para acompañar así unha boa cunca de té ou café. Tamén artesanía local, có inevitable e fermosísimo tweed que fan nesta illa de Harris. Faltaron os exemplares de gando da comarca, por mor das restriccións de movementos de gando tras os brotes de febre en Inglaterra, e perdemos así a posibilidade de ver exemplares desas vacas de pelo longo tan características destas terras. Non faltaron, por suposto que non, os gaiteiros engalanados con kilt para encher de música o campo da feira, respondendo as peticións dos parroquianos. Rematou o serán cunha animada rifa e subasta de productos das hortas.
Hoxe, pola contra, o silencio é total en Tarbert. O vento corre ceibe e salvaxe dunha beiramar á outra -o nome gaélico, Tairbeirt, significa istmo, que é o que esta vila ven sendo entre North e South Harris-, sen que nada máis lle faga competencia. Unha cidade pantasma onde mesmo as luces das casas fican apagadas, ou as contras das ventás ben pechadas, e onde os xornais do domingo non se poden mercar ata o día seguinte.
Para a xente das Hébridas exteriores o calvinismo radical da kirk (igrexa escocesa) é xa bastante máis que unha crenza: convertiuse en toda unha seña de identidade para unha comunidade onde calquera novidade recíbese, no mellor dos casos, cun escéptico erguido de cexa. Por iso o domingo, ou sabbath como eles o chaman, supón un absoluto detimento da vida: a xente fica nas casas e medita, durme, lé ou, sinxelamente, pasa o día en familia.
Aquí no Rockview Hostel, os viaxeiros que nos temos reunido aquí lemos, escribimos, estudamos mapas e durmitamos. Pronto empezan a repartirse cuncas de te e as conversacións anímanse.
Afora, só o vento e a choiva rompen un pocuo có silencio so sabbath.