9/8/09

HERÁCLITO vs PARMÉNIDES

Terá quince anos, pero ten mellores tetas que moitas de trinta.
Ernesto sabe sentenciar como poucos, calquera que sexa o tema que ocupe á tertulia do Bar Academia. Plácido, tras do mostrador, enche outra ronda de cuncas. Ninguén, nen mesmo el, sabe ben de ónde xurdiu o nome dun bar que rexenta a súa familia desde hai varias xeracións. Seica en tempos houbo alí unha escola.
E logo, ¿seica agora prefires meniñas e non mulleres de verdade?
Paulino provoca a Ernesto nun combate que xa é un clásico no Academia. Mesmo na mesa do tute torcen a mirada cara á barra. Sorrisos esquivos, ollos entrepechos de afiada sabiduría. Unha man remexe un palillo na boca. A atención deste universo masculino é toda para os dous vellos contendentes.
Xa. Seica a ti non se che van os ollos tamén tras da filla de Laureano. Aínda me dirás que non pagaría a pena de aproveitala agora. Ben pouco tardará o tempo en estragar mesmo esa froitiña.
Eu non digo que non sexa linda. Só que prefiero mulleres feitas e dereitas, non cativiñas. O tempo non trocará nada nela.
Ernesto nega coa cabeza mentres escoita a resposta de Paulino. Nótaselle a ansia de lle respostar.
¿Que o tempo non trocará nada nela? Menuda carallada. Todo murcha, Paulino, todo vai para baixo. Nada volta atrás nin fica igual. Mira para nós se non.
Paulino ergue a súa cunca e baleiraa dun só trago. Plácido pon outras dúas cuncas enriba do mostrador para Fermín do Retratista e Román das Pereiras, que entran xa pola porta. Tintinea a louza contra o mármore.
Non me veñas con esa leria, Ernesto. Cambiar non cambia nada. Nunca.
¿Ai non? Pois eu non vexo máis que cambios en derredor.
Paulino abanea negativamente a cabeza mentres prende un cigarro cun misto. Aspira profundamente e logo solta o fume.
Iso é porque porque non sabes mirar máis que cós teus ollos. Se lle botaras apenas un chisco de sentidiño, só unha miguiña de caletre, entenderías que todo é sempre o mesmo.
O índice dereito de Paulino sinala o centro da súa propia fronte, acompañando o discurso. Ernesto deixa agromar un sorriso despectivo. As voces do resto de parroquianos comezan a entrar no debate, alternativamente aportando razóns e argumentos tanto dun coma doutro lado. Nicanor da Casamoura tenta unha vía intermedia, conciliadora, que recolle un case inmediato fracaso. Fálese de fútbol, política, caza ou teoloxía, as discusións do Bar Academia non toleran a posibilidade da transacción.
A ver, a ver... Iso de que todo é sempre o mesmo vas ter que mo expricar ben a modiño. ¿Ou xa non hai estacións no ano, nen idades no home? ¿Non murchan e agroman as árbores acaso?
Así é, Ernesto, pero todo iso non é máis que o que vemos. Por baixo de todos eses cambios, ¿acaso non se manteñen as mesmas cousas? As idades dos homes non fan que sexamos uns de nenos e outros de mozos, e logo outros de vellos, ¿non é? E pasan as estacións polos carballos da Chousa Grande pero, ¿non son sempre os mesmos?
Plácido, desde o seu púlpito moderador tras da barra, ergue levemente a súa man dereita e intervén.
Oes, Paulino, e digo eu... se todo segue a ser sempre o mesmo, se nada cambia nunca ... ¿cómo é que prefires ás mulleres feitas e dereitas, como ti dis, e non ás rapazolas? Algo cambiará, digo eu, para que prefiras unhas ás outras.
O índice de Ernesto sinala a Plácido mentres a súa cabeza asinte cun teatral balanceo.
Se estamos a falar de coller unha muller para tal -chisca un ollo ao auditorio-, entón falamos dalgo superficial...
Superficial si, ¡pero ben que presta, carallo!
A nota á marxe, que incendia a gargalladas o local, pona Amancio O Quincallas desde o seu recuncho habitual, ao carón da mesa do tute.
Presta, presta... madia leva que si. Mais non deixa de ser algo no que fozan só os sentidos, os instintos. Eu para iso, prefiro unha muller coma Deus manda, ben feita e ben crescida; outros, non sei -os seus ollos viran cara a Ernesto apenas unha décima de segundo-. Pero se facemos traballar un pouco á nosa cabeciña, se pensamos racionalmente e non coma animaliños en celo, máis aló do que nos digan os nosos ollos poderemos ver que ela, coma nós, é sempre a mesma: nena, rapaza, muller, vella; mais sempre a mesma.
Vale, vale. Ti dirás o que queiras do que ve a túa cabeciña e o teu raciocinio pero eu, e de certo que os demáis que estamos aquí... que igual somos parvos, que igual non vemos máis que cós ollos... eu, Paulino, vexo que o mundo cambia. Vexo cousas que non vira antes , e vexo o tempo levarse por diante todo. ¿E sabes qué? Mesmo cousas que si parecen sempre iguais, como o que ti dis, tamén teñen cambios e morren, e voltan a nacer. Ai tes ao noso río Ficeso, por exemplo: segue onde estivo sempre, e corre por onde sempre correu. Pero a auga que corre por el, a mesma non pode ser, ¿non é?
O Paulino pousa a súa cunca no mostrador e fita directamente no Ernesto.
Mesma auga, augas diferentes, mesmo río ou non, supostas novidades neste mundo. Aparencias. Espellismos. Pensao ben, Ernesto: se algo é, o que sexa pero se é, non vai deixar de ser. Se algo deixa de ser, digo eu que non era xa antes nada. E se algo non é, tampouco pode ser que logo sexa. Non sei se me explico.
Explícaste como o carallo. Aínda creerás que con trabalínguas dos teus vas convencer a alguén.
Eu dígoche como son as cousas, Ernesto. Ímportame ben pouco convencerte de nada. Ti segue a ver as cousas ó teu xeito.
Abofé que así farei, para iso me nasceron ollos na cara, ¡cona! E miro con eles e, dígovolo outra vez, a filla do Laureano está para levala tras do millo. ¿Ou non?
O último argumento acapara un apoio case unánime. Paulino encóllese de ombros mentres o debate multiplícase entre os partidarios dun e doutro, enchendo o bar de voces e berros, argumentos e xuramentos, sen que apenas ninguén escoite a ninguén.
E como se a discusión tivese vida propia, ben pronto virará cara á feira grande que haberá nunha semana e, de aí, cara a calquer outro tema que lles serva a todos para retrasar ó camiño para casa. Ficarán no Bar Academia ata que o luscofusco derive en noite pecha e Plácido os bote á rúa.
Mañá será outro día, aínda que todo siga igual.

2 comentarios:

Raposo dijo...

Para rematar a discusión non hai mellor cousa que lembrar a unha fermosa rapaza e despois chimpar unha cunca mais de viño. Heráclito e Parménides estarían dacordo nesto.

Mr Tichborne dijo...

Se Parménides e Heráclito tivesen unha tasca a man a discusión non sería moi diferente.