qué horizontes derrotas nos meus peitos
qué camelias estoupas
na miña pel a flor de alma
de bico en bico
trabando xofre
lambendo vida
coma un animal
sinte
ese mar extraño
que me desarmas entre as pernas
que me imbas a bautismos
pleamar que me procuras
entre os pétalos
cálice adentro
alí
onde atesouro
cen mil primaveras
7 comentarios:
Os teus poemas si que desarman (no bon sentido) a calquera.
Apertas.
fermoso, e moi poderosos os paralelismos do mar :) gústame
apertas!
Creo que nada que apuntar ao xa citado, gostei e punto.
Felices festas!!.
Obrigado pela visita.
Muito poderoso este poema.
Feliz Natal!
Publicar un comentario