7/12/07

FADO DESPEDIDA

díxenche adeus coma quen
lle di adeus ao mar
apenas coma quen
lle pecha a porta á noite
coma quen
ten só ao amor por testemuña
coma quen
toma a deus por inimigo
díxenche adeus coma quen
lle di adeus ao sol

fuches sede nunca pozo
nunca fuches pan na mesa
eras fame sen acougo
eras noite de xeada
nunca faro nunca porto
fuches desdén e navalla
como agora lembranza impune
como agora faísca insomne

o teu amor foi garabato
no bafo dunha ventá
foi espuma aos pés da praia
foi lóstrego
foi fume
un avionciño de papel

díxenche adeus coma quen
lle di adeus ao horizonte
apenas coma quen
lle pecha a porta ao mañá

6 comentarios:

A Conxurada dijo...

Pareceume fermosísimo, cun sabor agri-doce, encantoume

Mararía dijo...

Perfecto. Un poema perfecto.

Mararía dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Mararía dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Beluka dijo...

Que bonito poema. Grazas pola visita e o descubremento, terei que pasar máis por aquí!
unha aperta!

Raposo dijo...

Moi fermoso. Coincido con silvana: valeu a pena esperar.