8/2/07

LEMBRANDO A IRENE

“Nunca souben aturar estes silencios”, dí o rapaz de ollos escuros que Marc ten á súa esquerda: está sentado no chan coas costas contra a parede da trincheira, os ollos semipechados e as mans pandereteando nervosa e obsesivamente no fusil. “Estes silencios sonche o peor deste puto inferno... o peor”. Ninguén máis está sentado: agardan en pé, silandeiros e co estómago en faíscas, pola orde de cargar.
O ceo é negro coma un andazo de morcegos pero ninguén ten conta diso. E aínda que algún dos homes erguera a súa ollada non vería máis negrura nese ceo da que hai no seu corazón: van xa moitos mortos e moitos días escuros coma a carbón desde que chegaron alí. Non é a guerra que lles contaran. A forxa de heroes pola que agardaban ben pronto tornou en berce de ebrios matarifes. Agora xa non agardan por nada agás por que todo remate dunha vez.
E no medio de todo aquelo, coa mascariña antigas pendurándolle do pescozo e coas mans axustando nervosas a baioneta, Marc sorpréndese, sen saber cómo nin por qué, lembrando o cheiro do mar na súa costa bretona, alá preto de Vennes, nas mañás de orballo.
O atlántico estoupaba bravo contra a pequena praia que Marc e o seu irmán Dan bautizaran cando cativos como a dos piratas. Ata ela baixaban desde os afiados cantís que arrodeaban aquel recuncho de area da cor da mármore os irmáns Kloatr e todos os seus amigos de St. Monique, agatuñando por un imposible camiño entre as rochas. Terían que estar na veciña escola de Vennes, ata onde camiñaban cáseque catro horas cada mañá para recitaren a táboa de multiplicar, os mandamentos da Lei de Deus e as capitais do vello mapamundi que penduraba da parede amarela da aula. Pero non eran poucas as ocasións nas que, desafiando as iras dos seus pais e do vello mestre Antoine, remoloneaban media mañá xogando a seren piratas contra defensores da vila, enfrontándose en terrible batalla con garabullos por espadas e petoutos de area por cañóns. Marc sempre lideraba aos piratas co parche que lle fixera o avó Alain, repartindo mandobles e desafiando as balas de cañón feitas de moreas de algas. Foran días de ledicia e brancura, de mañás inzadas de berros, gargalladas e victorias sen vencidos.
Mais eran outras as mañás que Marc lembra agora, aínda maís que aquelas. Nin o son das sirenas nin as explosións dos morteiros son quen de arrincarlle esas lembranzas do seu maxín. Por enriba do balbordo que os arrodea escóitase a imperativa orde do sarxento, que coma nun regueiro de ecos percorre a trincheira de boca en boca: ¡adiante! Tamén Marc a repite ao rapaz de ollos escuros que segue mascullando protestas, cada vez máis anicrado no chan, e que non a pasa aos demáis, que non obstante a escoitaron xa de Marc: el segue ausente e falando con ninguén de canto odia todo aquelo. Se cadra el tamén ten unha praia que botar en falla, pensa Marc.
Coma aguilloados por un mesmo resorte todos agatuñan a parede da trincheira e encomezan unha cega carreira cara adiante. Aquí as baionetas son de aceiro e os morteiros de chumbo. As gorxas tentan vencer ao estrondo da morte con alaridos que queren semellar valentes. A carreira é frenética e algunhas botas escorregan na lama ou atrampázanse nos aramios de espiño que non deron saltado. Os ollos inzados de sangue resaltan nas pálidas facianas de escuras expresións. Lóstregos branquísimos estremecen o ceo e arrincan anacos de terra e vidas de soldados. Cada vez máis apresa na carreira. Os dedos amarran con furia os fusís e as baionetas apuntan cara o que eles non ven.
Marc avanza cego e xordo, coma bébedo, agardando polo inimigo a quen matar ou pola bala que o mate. Pero a súa cabeza segue lonxe deste inferno.¿Cómo foi que coñeceu a Irene? Pouco pode lembrar daquela festa na veciña vila de Pettit Moix, agás as bombardas e os tambores, o rebulir do viño e das parellas bailando e, por riba de todo, os ollos verdes de Irene LeBon. Xa non era o valente capitán pirata daqueles lonxanos días pero foi quén de se achegar a ela e lle pedir unha peza. Non podería dicir se bailaran moito ou pouco, ben ou mal, mais sí que desde aquela tarde a carón da capela da vila, os ollos daquela morena rapariga craváronselle ben fondo baixo a pel.
Nun comezo os señores LeBon non as tiñan todas consigo para con aquel aprendiz de facedor de barcas, pero poucos días tardou a inocente simpatía de Marc en conquistalos como conquistou os sorrisos de Irene.
Eran aquelas mañás de orballo na pequena praia dos piratas, con Irene ao seu carón, o atlántico aos seus pés e aquel cheiro a sal, iodo e liberdade en derredor, as que Marc ten latexando no corazón mentres corre cara as trincheiras inimigas. A luz era da cor da area e os ollos de Irene da cor do mar. Marc dicíalle que se algunha vez se vise lonxe dalí so tería que lembrar os seus ollos para lembrar o mar. “Tamén podes lembrar o mar, onde queira que estés, para lembrar os meus ollos”, retrucáralle ela.
Os beizos de Marc saborean, entre morteiros, lama e berros, os bicos con que se agasallaron naquelas mañás. E as trementes mans que apreixan o fusil poden sentir aínda a morna pel de Irene, espida e apertada canda el coma un manso paxariño.
En fronte pódense escoitar xa aos alemáns, tamen berrando, tamén tentando de erguer as voces por riba da sinfonía de terror que os arrodea a todos. Un morteiro cae ben preto de Marc e guíndao contra a lama do chan. O seu carón, un berro terrible ouvea cuspindo sangue e dor: e o rapaz de ollos escuros que Marc deixara atrás ao sair da trincheira. O morteiro partiuno literalmente en dous e agoniza chorando e abaneando a cegas os brazos, entre marmuños que Marc non escoita pero que sinte que lle repiten unhas verbas que non esqueceu desde que as escoitara naquela lonxana praia, a carón da xerfa das olas e coa cabeza no colo de Irene. Aquel día chegara a carta de reclutamento ordeándolle porse á disposición da autoridade militar de Vennes para partires en poucos días cara a Verdum. A voz dela fora tenra mentres os seus dedos enguedellábanse agarisomamente nos loiros rizos de Marc:
“Haberá outro tempo e outra beiramar, Marc. Outras olas virán romper noutra praia baixo outro ceo moi semellante a este. Todo esto que agora tocamos, ulimos e escoitamos, todo esto que impacta nos nosos sentidos berrándonos que é real e que está aí... todo esto será só lembranza, pantasma e memoria. Outros escenarios arrodearannos, Marc... mais eu estarei ao teu carón e ti no meu corazón como o estou aquí e agora”.
“Tiñas razón, miña princesa, tiñas razón”, tivo tempo de dicir Marc denantes de que outro morteiro o alcanzara a el, esnaquizándoo na lama onde os soldados seguen a correr cara ao inimigo.