19/8/07

TAMPOUCO HOXE

vértigo da tesoira polo inverno de zinc porque o silencio do teléfono vermello sabe a piano cego e tamén estaban aqueles nomes de muller borrados pola marea seica as faiscas feriron á noite nunca nunca mais tampouco agora e sobre as horas do reloxo de area a orquesta esvara paseniñamente decasete mil oitocentos cinco paxaros esquecidos e todas as praias nesta mañá e deus sentado nun trono falso e ninguén virá tampouco hoxe na procura de nós

1 comentario:

Raposo dijo...

Fermosos textos. A tardanza en postear valeu a pena.