vértigo da tesoira polo inverno de zinc porque o silencio do teléfono vermello sabe a piano cego e tamén estaban aqueles nomes de muller borrados pola marea seica as faiscas feriron á noite nunca nunca mais tampouco agora e sobre as horas do reloxo de area a orquesta esvara paseniñamente decasete mil oitocentos cinco paxaros esquecidos e todas as praias nesta mañá e deus sentado nun trono falso e ninguén virá tampouco hoxe na procura de nós
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Fermosos textos. A tardanza en postear valeu a pena.
Publicar un comentario