Déixame dicirche
Lidia
Aquí na beira do río
Nosas mans desenlazadas
Nosas almas quedas
Apenas dúas crianzas
Dous destinos nun só fío
Déixame dicirche
Que nada paga a pena
Que non hai auga para tanta sede
Nin pan para tanta fame
Que a vida pasa como pasa o río
Que duran as flores apenas
O que duran os nosos bicos
Mellor agardar espertos
Mellor agardar calados
Mellor deixar que fale o río
O que calen os nosos beizos
Déixame dicirche
Lidia
Que nada paga a pena
Agás este silencio atento
Dúas crianzas adultas
Sentadas ao sol
Aquí na beira do río
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
5 comentarios:
Feliz regreso. Non volva a ausentarse tanto tempo!
Un saúdo.
excelente blog, vou, certamente, voltar muitas vezes :-)
O próximo retorno que sexa antes, porque vaia vacacións que te pillache, meu.
E volviches con forza porque o poema si que paga a pena.
Apertas.
Olá... Vim agradecer-te tua visita e elogiar tuas palavras.
Gostei da sua poesia. Na beira do rio, dois corações pulsam alegremente.
Abraços.
Voltas con forza, agradécese.
Publicar un comentario